Wachten…

M’n pc begint de kuren van een oude, nukkige vrouw te vertonen. ’t Kan ook van een oude, in zichzelve gekeerde brompot zijn. Dit maar om de kerk in ‘t midden te laten. Het ene moment doet hij of zij alles wat ik vraag. Het andere moment speelt hij/zij met m’n edele kroonjuwelen. Geen zee mee te bezeilen, laat staan een land. Geeft constant fouten aan, waarbij ik me voel alsof ik terug in het eerste leerjaar beland ben. Op de meest onmogelijke uren worden er updates uitgevoerd. Waarbij heel de boel vertraagd wordt tot op het niveau van een slak die aan huisjesmelkerij doet. ’t Gaat traag, maar betalen doen ze toch wel.
Ik heb een haat-liefdeverhouding met die uitvinding van de 20ste eeuw. Ik vloek, raas, haal er God & consoorten bij, maar het “ ding “ lacht me vierkant uit. Ik roep dat ik de baas ben, dat ik hem/haar door het raam zal kieperen. Soms helpt het, soms helemaal niet. ’t Is alsof het een eigen leven leidt. Een leven om mij te doen lijden. Ik ben de digitale krant aan het lezen, pagina gaat in rook op. Foetsie, verdwenen. Verschijnt er een kadertje met de veelzeggende tekst: “ pagina kan niet geopend worden..”
Met de vraag of ik wil wachten of de pagina sluiten. Wachten? Waarom moet ik wachten? Op wie of wat? Ik wacht, wacht en wacht. Ik lig terug bij ’t leger en doe ( tegen betaling ) de zoveelste wacht. Een zijsprongetje van m’n gedachtengang. Toen bestonden er nog geen computers om mij het leven zuur te maken.
Het wachten begint de spuigaten uit te lopen. Misschien moet ik de pagina herladen. Even proberen, altijd beter dan een eeuwigheid te moeten wachten. Als ik dood ben, zal ik nog lang genoeg moeten wachten hé? In beslissingen nemen ben ik een crack, dus doe ik waar ik goed in ben. Ik herlaad de pagina. Je raadt het nooit. De verbinding met de krant is nu volledig weg. Ik zit nu op m’n bureelblad te staren. Vraag mij af wat ik nu weer verkeerd gedaan heb. Opnieuw beginnen of er de brui aan geven? Misschien een andere krant proberen? ’t Is toch allemaal hetzelfde nieuws, ’t komt allemaal van dezelfde bron. Standaard voorgekauwde nieuwsgaring. Alleen de naam van de krant verschilt. En de te winnen prijzen als je meedoet met het zoveelste kutspelletje. Soms vraag ik me af waar al die winnaars zitten. Iedereen wint, behalve ik dan. Of het zou die fameuze staatsloterij in Nigeria moeten zijn. Die heb ik al meerdere malen gewonnen. Voor een totaalbedrag die bijna de Belgische staatsschuld in het niets doet verdwijnen. Maar na al die jaren wachten is er nog geen eurocent op m’n rekening verschenen. Ook niet toen ik mailde dat ze de werkings-en administratiekosten af mochten trekken van m’n winnende loten. Ervan uitgaande dat het voor beide partijen de gemakkelijkste oplossing is….
M’n pc heeft de eenzijdige beslissing genomen om in staking te gaan. M’n dreigementen van afdanking zonder vooropzeg en eventuele ontslagvergoeding halen niets uit. Pc voelt zich sterk, wordt waarschijnlijk gesteund door de Bond van Nietsontziende PC’s. Die maar één doel in ’t leven hebben. Arme zelfverklaarde schrijvers, zoals ik, het vuur aan de schenen en aanverwante lichaamsdelen te leggen. Er zit niets anders op dan maar te wachten. Wachten tot de staking afgelopen is.
Ik start de pc terug op. M’n verbazing wordt met de minuut groter. Hij/zij doet het. Zouden m’n dreigementen dan toch geholpen hebben? Ik brows naar m’n krant. Browsen, wat een woord hé? De krant verschijnt vlotjes. Ik ga naar de pagina waar ik een uurtje geleden ook al vertoefde. Geloof het of niet, er verschijnt een kadertje met…juist, wachten op de pagina….
M’n pc kan de pot op, ik ook, want een plotse aanval van broebelkak noopt mij er toe. Voor één keer kan ik niet wachten, wil ik ook niet wachten…

©GoNo