Wat een zomer hé?

Wat een zomer hé? Gespreksonderwerp van de dag. De herfst begint nu al midden in wat de zomer moet voorstellen. Regen, regen en nog eens regen. Om te huilen, nietwaar? Ik draag de natuur op handen, maar alle dagen een gratis douche is teveel van ’t goeie. De bloemen, met veel liefde geplant in de hof van m’n dochter, verzuipen. Het vlijtig liesje is heel wat minder vlijtig, nu het water tot aan haar kelkje staat. ’t Is pompen of verzuipen, hoor ik haar zeggen tegen de mini-roosjes. De tomaatjes, eveneens mini, trekken er zich weinig van aan. Die hangen in trosjes bij elkaar. Een beetje zoals hangjongeren. Maar dan stilzwijgend, zonder veel lawaai. De petunia’s, geraniums en vergelijkbare bloemen met Latijnse namen, laten hun kopjes hangen. ’t Is triestig om ze zo te zien. Ze willen zon, veel zon, al was het maar voor één dag. Het gras is zompig. Bij iedere stap, die ik in de tuin zet, voel ik het water opborrelen. Dat heb je met een tuin die lager ligt dan bij de buren. Al het water vloeit naar één punt. De buren zijn slimmer geweest, die hebben hun tuin opgehoopt…
Ik kijk vanuit de deuropening naar de hof. ’t Is zes uur ’s ochtends. De vogels houden hun bekjes. Geen symfonisch gekwetter ter verwelkoming. Stilte. Alleen de regen zingt hier het hoogste lied. Met begeleiding van de wind, die de takken op en neer zwiept. Een slak laat een slijmerig spoor na. Ze zou beter schuilen in haar draagbaar huisje. Zou ik haar niet beter oppakken en op een drogere plaats zetten? Want nu gaat ze richting plas water. Ach, laat de natuur z’n gang maar gaan. Misschien is die slak wel zwemkampioene, heeft ze een brevet van slakkenredster en zwemt ze de honderd meter in twee dagen en drie nachten? Zelfs de spinnen laten het afweten. Schuilen onder de bladeren. Wachtend op een verdwaalde prooi die zich zal laten vangen in hun web. Stevige webben, niet kapot te krijgen door wind en regen. Een staaltje van vakmanschap.
Grijs, alles ziet grijs. Wat een zomer hé?

©GoNo