Spiegels liegen niet…

Iedere dag verliest hij meer en meer haren. Geleidelijk aan begint z’n schedel kale plekken te vertonen. Moet hij z’n haren kammen zodat ze toch de indruk geven van een weelderige haarbos. Maar ’t is vechten tegen de bierkaai. Verdomme, denkt hij, ik takel zienderogen af. In z’n portefeuille zit nog een verkreukelde foto van toen hij vierentwintig was. Hij herkent bijna zichzelf niet meer. Is dit wel dezelfde persoon? De tijd gaat verdorie snel. Hoe ouder je wordt, hoe vlugger het gaat. Vandaag ben je jong, morgen zit je te kniezen omdat je haren uitvallen. Om nog maar van de rimpels te zwijgen. De jeugd heeft de toekomst, de toekomst slorpt je jeugd op. Langzaam maar zeker. Wat vandaag toekomst is, is morgen verleden.
Ze zeggen dat grijze haren en rimpels tekenen zijn van wijsheid en levenservaring. Hij vindt van niet. ’t Is veeleer een bewijs van vergankelijkheid. Vroeger was hij onsterfelijk. Hij zou iedereen overleven. Nu, in de herfst van z’n leven, denkt hij er anders over. Het maakt hem bang. Waarom weet hij niet. Als er niets na de dood is, wat was dan de zin van ’t leven? Een uit de handgelopen natuurexperimentje? Jamaar, zegt z’n buurman, je leeft verder in je kinderen. Wablief, is z’n antwoord. Dus leeft m’n vader verder in mij? God beware me. Als dat stuk sadist in mij leeft, hang ik mij op aan de eerste boom die ik tegenkom. Buurman weet geen antwoord op deze conclusie. Zit er over na te denken…
Ben ik dat werkelijk? De kam zit vol haren. Grijze haren. Zoals z’n baard, die eerst zwart met grijs was. Een beetje à la Sean Connery. ’t Had z’n charmes, beweerde men. Nu niet meer want compleet grijs. Hij wrijft over z’n baard. Kijkt recht voor zich uit en glimlacht. De spiegel glimlacht terug. Spiegels liegen niet…

©GoNo