Staken…

“ Waarom staakt ge?”hoor ik de postbode vragen aan de vakbondsdelegatie, die al twee weken voor de poort van hun bedrijf kou staan te lijden.
“ Als wij het niet doen, wie dan wel?”is het antwoord.
“ Jamaar, haalt het ook iets uit?”vraagt de postbode, grijs geworden in weer en wind.
“ Welnee, maar zolang er camera’s aanwezig zijn doen we voort hé? Anders zeggen ze weer dat we niets doen voor het klootjesvolk…”
“ Maar zeg nu eens eerlijk, tegen die Amerikaanse bedrijven kun je toch niet op hé? Die doen toch wat ze willen?”
“ Natuurlijk doen die wat ze willen, en ’t is nog niet gedaan hé, al die Amerikaanse concerns vertrekken uit ons gezegend landje. Waarom zouden ze hier nog investeren? ’t Is hier de ene staking na de andere. Soms staken we gewoon uit verveling, een mens moet toch iets doen met z’n tijd, zeg ik altijd. Nietwaar collega’s?”
De collega’s gaan eerst in beraad en beslissen dan unaniem dat hun collega van de andere vakbond gelijk heeft. Intussen is de pers bijna voltallig, komt het vrouwelijk personeel aangedraafd met verse koffie en boterhammen met kaas & hesp. Daar kikkert een mens van op. De koffie mag er zijn, Sylvie van ’t Onthaal ook. Ze is solidair want haar man werkt hier al 25 jaar en net nu ze aan ’t verbouwen zijn wil de firma de boeken neerleggen. De kinderen studeren aan de unief wat ook stukken van een mens kost. Gezien hun inkomen te hoog is, kunnen ze geen aanspraak maken op een studiebeurs. Alleen gaan wonen en via het OCMW een studiebeurs aanvragen. Wat hen ook gelukt is. Maar er zijn altijd onvoorziene uitgaven en ge wilt toch wat meer voor je kinderen dan hetgeen jezelf gehad hebt hé? Die rijke smeerlappen hoeven zich geen zorgen te maken. Die pluimen eerst de werkman, dan de bediende, om uiteindelijk de firma leeg te zuigen en te vertrekken naar betere oorden waar meer winst gemaakt kan worden. Nooit genoeg is hun motto.
De regisseur van dienst vraagt om stilte want ze gaan live op antenne. De verslaggeefster legt nog eventjes haar wenkbrauwen goed, vraagt of haar boezem goed in beeld is want die correctie gratis gedaan door de Welnesskliniek mag gezien worden. Dat haar neus zo scheef staat als de toren van Pisa laten we buiten beschouwing. Een man kijkt eerst naar de borsten en dan pas naar het gezicht. Da’s wetenschappelijk proefondervinderlijk bewezen. De ganse wet van de zwaartekracht is erop gebaseerd.
Het begint te regenen, de nieuwscrew houdt niet van regen. Ze willen wel filmen in de regen maar dan vanuit de auto. De vakbonden vragen of een grote paraplu hen van enig nut kan zijn. Voor wie? Vraagt de regisseur met snijdende en scherpe stem. Wacht even, eventjes bellen naar Apeldoorn, grapje… de regisseur belt naar z’n vakbond. We komen er onmiddellijk aan. Een staking bij de nieuwsdienst is al een hele tijd geleden. Ze zijn al lang dat paraplusysteem zat. ’t Wordt tijd dat iemand z’n verantwoordelijkheid opneemt. Met gierende banden vertrekken ze met in hun kielzog een cameraploeg van de Vlaamse TV. Een primeur in Medialand. Het regent nog harder en de rivieren zijn opgezwollen door het teveel aan water dat vanuit Wallonië komt. Die Walen willen ons verzuipen want ze hebben al hun sluizen opengezet. Een nieuwe communautaire rel is in de maak. ’t Gaat er stuiven in ’t Federaal Parlement, zoveel is zeker. De verstandhouding staat nu helemaal op een laag pitje, wat zeg ik, de verstandhouding is uitgedoofd. De koning wordt erbij geroepen. Kan dit zomaar, sire? Hier in dit apenland kan alles, zegt de sire wijs en verstandig. Het water vloeit nu éénmaal naar het laagste punt en juridische is het wettelijk in orde. De sluizen bevinden zich op Waals grondgebied en zijn als dusdanig onderhevig aan de besluitvorming van het Waalse Parlement. Als die de kraan opendraaien, kunnen wij alleen maar met de natte vinger wijzen en dweilen met de kraan open. Zegt sire de koning. Voorwaar een staaltje van staatmanschap. Sire heeft het gemakkelijk want z’n paleis is gebouwd op een heuvel in Brussel. Het water stroomt daar al eeuwen naar de Zenne. De doorluchtige uitwerpselen van koninklijk allooi ook.
Het regent nu al vier dagen aan één stuk, heel Vlaanderen staat onder water. Een eenzame postbode probeert zich een weg te ploeteren naar het industriepark. De symbolen van een staking drijven op ’t water, samen met de lege blikjes en plastic boterhamzakjes. De postbode vraagt aan de achtergebleven portier waar iedereen is. Ze zijn naar Brussel om te gaan staken voor de poorten van de Vlaamse Zender, ’t schijnt dat het daar een pak droger is dan hier en de rechtstreekse verbinding is veel goedkoper hé? Zegt de portier met een grijnslach. De postbode schudt z’n natte hoofd. Staken? Voor wie of wat? Hij zet z’n fiets tegen de poort, rolt een sigaretje en maakt een cirkeltje. België is een schoon land, maar ’t moest overdekt zijn…stond er ooit op een bierkaartje.

©GoNo