Aan de dagzijde

Toch. Toch zal het uur komen.
Het uur waarin ik tederheid proef.
Teder door het verbaasde volgen
zonder te willen begrijpen
waarom het weerloos is.

Het volgende dat altijd luider zal slaan
onwetend van eigen toekomst
zoals het water dat zich ongestoord
spiegelen laat nabij het lege veld

zelfs als het lot om mij heen valt
ongunstig in elk teken of iedere wenk.

Dan. Dan nog zal ik in tweespraak geloven.
Openhartig in het beleven en woord voor woord
in de opeenvolging bij klaarlichte dag.

©kerima_ellouise