Milieubewuste parkings…

Op de parking van Aldi staan een man en een vrouw, die druk in de weer zijn met de verpakkingen van hun aangekochte waren open te snijden. Melk in tetrabrick wordt overgegoten in glazen flessen, voorwaar een heel gedoe. Charcuterie wordt ontdaan van al het plastiek dat er rond zit. Ik rook een sigaret en kijk het met verbazing aan. Ze trekken zich niets aan van de blikken van hun medeconsumenten. Zozeer gaan ze in hun bezigheden op. Het winkelkarretje begint meer en meer te lijken op een vuilnisbelt in miniatuur. Die zijn goed zot, hoor ik zeggen. Maar is dat wel zo?
In principe hebben ze gelijk, want wie vraagt feitelijk om al die afval. Je betaalt er voor om het uiteindelijk weg te gooien. Glazen flessen met statiegeld werden ingeruild voor plastiek. Dat woog een pak lichter liet men uitschijnen. Kan zijn, maar zes flessen in een pak, wegen ook een pak hé? Hetzelfde verschijnsel ziet men met het vlees. De verpakking is stukken groter dan hetgene er in ligt. Zeven graansoorten zijn maar voor de helft gevuld. En wij kopen het omdat we denken dat er meer in zit. Niets is minder waar. We betalen gewoon voor lucht. Gebakken lucht uit luchtkastelen. De marketingspecialisten en reclamejongens spelen daar handig op in. ’t Is niet het product dat telt, maar de verpakking. Koop nu, twee stuks kopen + één gratis. Ik vroeg ooit het gratis product alleen, maar kreeg het niet. Bij aankoop van 2X tien scheermesjes kunt u een reis winnen naar de Dominicaanse Republiek. ‘k Vraag me altijd af wie die winnaars zijn? We worden overstelpt met wedstrijden allerhande. En altijd is er wel een schiftingsvraag bij. Hoeveel mensen zullen er deelgenomen hebben? Hoe kan ik dat nu weten? ’t Is zo’n beetje hetzelfde als vragen hoeveel mensen zullen dit verhaaltje lezen? Alhoewel, tussen de vier à zes mannen of vrouwen, denk ik.
Zo, de twee milieubewuste consumenten zijn gestopt met hun toch wel uitputtende karwei. Al het afval wordt netjes in een zwarte zak gestoken en naast het vuilnisbakje gedeponeerd. Het winkelkarretje wordt in de rij geschoven en het muntstukje van 50 cent gerecupereerd. Ze zijn tevreden. Tot de filiaalhouder naar buiten komt gestoven. Een jonge vent van dertig jaar. Toch ongeveer.
“ Helaba, wat denkt ge dat ge aan ’t doen zijt?”
Stomme vraag, ’t gaat spannend worden.
“ Denkt ge dat ge zomaar uw vuilnis kunt achterlaten op onze parking?”
De man draait zich om, taxeert hem van kop tot teen. Stilzwijgend. De spanning is voelbaar in de lucht. Bijna tastbaar.
“ Als iedereen zo moest doen als gij dan was het hier op de kortste keren een vuilnisbelt hé?”blaft hij de man toe.
De filiaalhouder pakt de zak op en zet hem naast de wagen van de milieubewusten. De man neemt de zak en zet hem terug aan ’t vuilnisbakje. Dit wordt een spelletje. De vrouw stapt in en wacht geduldig op haar man. Schijnbaar hebben ze dit al eens meegemaakt. Zwijgen kan soms niet verbeterd worden.
“ Meneer, als ge uwen rommel niet meeneemt, bel ik de politie.”
Ha, het eeuwige dreigement is er uit. De politie. En wat gaat de politie dan doen? Een proces-verbaal uitschrijven wegens sluikstorten op een parking van Aldi?
“ Belt u gerust maar de politie en probeer dan maar te bewijzen dat die afval van mij is…”antwoord de man met een verbazingwekkende kalmte.
“ Meneer, er hangen camera’s, da’s dus niet zo moeilijk te bewijzen hé?”
“ Kan zijn, maar die camera is een vaste camera en die bestrijkt alleen de ingang, uw vuilnisbakje hangt juist buiten z’n bereik…”
Daar is over nagedacht, moet ik zeggen. Ik begin er meer en meer lol in te krijgen. De omstaanders ook. De filiaalhouder voelt dat hij het onderspit zal moeten delven en dat zo vroeg in de morgen. Dreigen met politie is niet aan te raden. En zeker niet op een maandagmorgen. Ik krijg de neiging om me er mee te bemoeien. Al was het maar om die omhooggevallen filiaalhouder dwars te zitten. Maar ik wacht af wat er nu zal gebeuren. ’t Ligt zo voor de hand, dat ik het scenario zelf zou kunnen hebben geschreven. De filiaalhouder neemt de zak en zet hem terug achter de wagen. De man doet zelfs geen moeite meer om te reageren. Stapt in z’n wagen en rijdt achteruit. Een kapotgescheurde zwarte zak en een roetwolk achterlatende. De filiaalhouder staat erbij als een haan die een bronchitis heeft en niet meer kan kraaien.
“ Heeft er iemand z’n nummerplaat gezien?”vraagt hij.
“ Jazeker…”antwoord ik.
De filiaalhouder neemt z’n pen en wil als een volleerde politieagent de gegevens opschrijven.
“ Zeg maar z’n nummer hé?”
“ Mag ik dan een jaar gratis inkopen doen?”vraag ik met onschuldig gezicht.
Daar weet hij geen antwoord op. Moet waarschijnlijk eerst overleggen met z’n bazen in Duitsland. Die gratis inkopen zullen voor nu nog niet zijn.
“ Waarvoor hebt ge zijn nummer nodig?”
De filiaalhouder is niet van plan om mij in te wijden in z’n geheime connecties bij één of andere geheime dienst, die zich uitsluitend bezighoudt met afvalverwerking op parkings. Zoveel is duidelijk.
“ Krijg ik dat nummer of niet?”vraagt hij op een toon alsog hij nu de politie voor mij alleen zal bellen.
“ U vroeg aan mij of ik z’n nummerplaat zag, ik heb eerlijk geantwoord dat het zo was. Maar ik zou niet weten wat er opstond. Wat ik wel weet is dat het begon met AFV… waarschijnlijk de eerste letters van afval hé?”
“ Zijt ge er mee aan ’t zwanzen?”
“ Nee, ik ben er mee aan ’t lachen, zeveraar, en ge zoudt beter uwen parking onderhouden, ’t ligt hier vol met afval.”

Morgen ga ik m’n baard afscheren, kwestie van onherkenbaar te zijn, gezien ik vaste klant ben bij Aldi. Geloof me, ik kom daar graag op die parking. Nu meer dan ooit. Al was het maar om te zien of die twee milieubewusten terug van de partij zullen zijn. Ik heb me voorgenomen om ook een zwarte vuilniszak bij te hebben, kwestie van solidariteit hé?
©GoNo