“ ‘k Mag er niet aan denken…”zei ze

“ Goeiemorgen meneer, met wat kan ik u van dienst zijn?”
“ Met veel centen te storten op m’n rekening?”antwoord ik gevat.
De receptioniste bekijkt me alsof ze het in Keulen hoort donderen. Ze is niet mee, zoveel is duidelijk. Eigenaardig dat men een vraag stelt en een voor de handliggend antwoord verwacht. Als men daar van afwijkt, weten ze het meestal niet meer. Dan maar overschakelen op het standaardvragenlijstje.
“ Er zijn nog honderd dingen waarmee u mij van dienst zou kunnen zijn,bijvoorbeeld: schilderen, behangen, stofzuigen en m’n kieken eten geven. Maar dat laatste hoeft niet zonodig gezien het al gebraden is.”
Ze kijkt me aan alsof er een gek in een dwangbuis voor haar staat aan de balie. Moet ze nu de politie of een ambulance bellen? Er gaat een lampje boven haar hoofd schijnen. Eureka. Met een teruggevonden glimlach vraagt ze:
” Heeft u een afspraak?”
“ Jazeker, om 11:00 stipt, met de personeelsverantwoordelijke mevrouw S.”
“ Wacht even, ik zal even checken op de pc hé?”
Natuurlijk wacht ik, ’t zou te gek zijn moest ik niet wachten, zonde van de verloren tijd en ’t leven is al zo kort. En dat ze het even nacheckt op de pc, lijkt me in de 21ste eeuw volkomen normaal. Waarvoor dient anders een pc?
“ Inderdaad, u bent meneer G. ?”
“ Nee, ik ben m’n broer…maar sedert die operatie weet ik het ook niet meer.”
“ Welke operatie?”
“ Awel vroeger ging ik door ’t leven als mevrouw G., maar in deze mannenwereld leek het me aangewezen om van geslacht te veranderen, met alle gevolgen vandien. Alles aan m’n lijf is stijf, behalve hetgene dat stijf zou moeten worden. Ik begin er aan te denken om klacht neer te leggen wegens mismeestering, foutieve ingrepen en nog zowat van die dingen.”
“ Oei, en op tv zijn de mensen steeds tevreden dat ze zo’n ingreep ondergaan hebben?”
“ Da’s tv, gephotoshopt, pure oplichterij. ’t Is wreed om in een verkeerd lichaam opgesloten te zitten. M’n broer, die nu m’n zuster is, kan er van meespreken. ’t Is erfelijk, denk ik. M’n tante is nu mijne nonkel, maar dat vind ik nog normaal want die had al vanaf haar veertiende een snor. En borsten heeft ze nooit gehad. Op school noemden ze haar PVV, Plat Van Voor, zoals toen nog de OpenVLD heette. En zeggen dat ze leerkracht Lichamelijke Opvoeding is op een katholieke school. Was moet ik zeggen, want na haar hormonenkuur mocht ze haar biezen en haar lijf pakken. Het strookte niet met de moraal en zeker niet met Gods wil. Wat God geschapen heeft, zal de mens niet veranderen hé?”
“ Meent ge dat nu echt wat ge hier aan ’t vertellen zijt?”
Eigenaardig, plots lijkt het of we elkaar al jaren kennen. Ze spreekt me al niet meer aan met ‘u ‘.
“ Wilt ge de bewijzen zien?”vraag ik en doe aanstalten om m’n broekriem los te maken.
Ze twijfelt, ik zie het in haar ogen, nieuwsgierigheid is het oorkussen van de olifant in de porseleinwinkel. ’t Slaat op niets, maar ’t klinkt goed.
“ Euh, nee, ik geloof je wel hoor!”zegt ze met iets teveel nadruk op geloof.
“ Ja, schijn kan bedriegen hé?”
“ En heeft u dan geen last van uw regels? Ik bedoel, ze kunnen toch niet alles veranderd hebben? Allez, hoe moet ik dat nu zeggen, ik bedoel…”
“ Ik begrijp wat ge bedoelt, da’s ook één van de redenen dat ik klacht wil neerleggen. Ik loop constant met een pamper rond. Vocht-en bloedverlies. Niet te doen. Ik gebruik niet alleen deodorant, maar ook luchtverfrissers, met lavendelgeur. Soms dennengeur, navenant de seizoenen hé?”
“ Ik ruik toch niets?”
“ Da’s omdat uw oren verstopt zitten, een normale reactie bij mensen die uw beroep uitoefenen. Wetenschappelijk bewezen door professor Paloma Blanca, hooglerares aan de universiteit van Madrid. Als het ware , een bescherming van uw buizen van Eustachius, die zich afsluiten voor al die onzin die u moet aanhoren. Suizen uw oren af en toe eens niet?”
“ Ja, soms wel, maar m’n dokter zegt dat het komt vanwege m’n bloeddruk…”
“ Fabeltjes, laat u niets wijsmaken, op latere leeftijd zult ge wel zien. Ik ken iemand die constant pilletjes nam tegen een te hoge bloeddruk. Ze is gestorven aan bloedarmoede en gij nu?”
“ Is ’t waar?”
“ Nee, ’t is onwaar, maar ’t had gekund…”
“ Meneer G. of mevrouw G., u heeft inderdaad een afspraak om 11:00, maar pas morgen.”
“ Euh, morgen?”
“ Ja, morgen om 11:00 stipt met mevrouw S., de personeelsverantwoordelijke.”
“ Nu leg ik zeker klacht neer, Alzheimer als nevenwerking is een beetje teveel van ’t goeie.”
“ Tot morgen dan maar?”
“ En juffrouw, ge moet niet alles geloven wat er in de boekjes en voor uwen balie staat hé?”
“ Zo naïef ben ik ook weer niet hoor, maar ik hoop dat het nog goed komt met die operatie van u, ‘k mag er niet aan denken hé?”
“ Nee, ik ook niet, ik ook niet…”

©GoNo