Vallende jonge bladeren…

Eindelijk, ’t is zover. Na twintig uren rijlessen volgen in een duurbetaalde rijschool, heeft hij eindelijk z’n rijbewijs. Hij is twintig jaar en bij een vent van twintig hoort een auto en een rijbewijs hé? Straks z’n nummerplaten halen en vanavond gaat hij z’n wagen aan z’n vrienden tonen. Gedaan met het openbaar vervoer, gedaan met de vrienden die hem meesmuilend vragen of hij soms een lift wil om hogerop te geraken. Die steeds gaan lopen met de mooiste meisjes uit het uitgaansleven, omdat ze over vervoer beschikken.
Zo, de nummerplaten staan er op, trots bekijkt hij z’n werk. ’t Is een mooie auto, past compleet bij z’n imago van stoere jongen, uit de boxen loeit een geluid een Airbus waardig. Ze zullen opkijken z’n vriendjes. De meisjes ook. En de gepensioneerde buren nog meer. Maar die zagen altijd.
‘t Is nacht en hij rijdt op een verlaten weg. Niemand te zien in de wijde omgeving. De verleiding is groot, de duivel in hem ook. Je bent jong en je wilt wat. Zou hij het gaspedaal induwen? De cd-speler draait z’n favoriete muziek. Born to be wild. Hij voelt zich de King of the World. Z’n wagen geeft hem het gevoel van veiligheid. Dit wordt z’n tweede thuis, zeker weten. Hij moet voorzichtig zijn, hebben z”n ma en pa hem op het hart gedrukt. Niet de held willen spelen, ’t kerkhof ligt vol met jonge helden.
“ Zeg, mama en papa, ‘k ben niet zoals die andere jongeren hé?” was z’n weerwoord.

Nog 5 kilometer te rijden en dan is hij thuis. Vlug nog wat pepermuntjes in z’n mond, want hij heeft een paar glazen teveel gedronken. Een beetje maar. Maar hij is de situatie meester, wie zegt dat de jeugd niet kan rijden? Hoeveel ouderen rijden er niet met een paar pinten teveel op?
Mag men hier maar vijftig rijden? Wie is er op dat gedacht gekomen? Een traktor rijdt hier zelfs rapper. Ik heb geen auto gekocht om maar vijftig te rijden, dan had ik evengoed een racefiets kunnen kopen. Denkt hij. Hij duwt het gaspedaal in, een beetje maar, de snelheidsmeter klimt naar de zeventig. Zonder veel moeite van z’n voet. Er is niets te zien op die godverlaten baan, zou hij…?
Te laat ziet hij de bocht, wanhopig draait hij aan z’n stuur, alles in een fractie van seconden. Z’n wagen wordt als door een reuzenhand opgetild en achteloos weggesmeten. Drie meisjes op hun fiets worden in de vlucht meegenomen. Vliegen door de lucht als waren het vallende bladeren. Twee doden en één zwaargewonde blijven roerloos achter op de weg. Het derde zwaargewonde meisje zal enkele uren later ook sterven. Maar dat weet hij nog niet.
De politie heeft de zware taak de ouders te verwittigen dat hun kroost nimmer meer naar huis zal terugkeren. ’t Is telkens het zelfde liedje, de ouders blijven verweesd achter, letterlijk en figuurlijk. De media springt er boven op. Steunen de ouders, maar nog meer de veroorzaker van het ongeval.
Ocharme de arme jongen, hij reed maar twintig kilometer te veel en had maar een beetje gedronken.
’t Zal uw kind maar wezen die onder de auto van zo’ n roekeloos ventje terecht gekomen is…
De ouders vragen zich af hoe het in godsnaam mogelijk is, zijn ouders zitten met dezelfde vraag.
En hij? Hij zal er moeten mee leven, met drie doden op z’n geweten. Maar de jeugd is blijkbaar gehard door de moorddadige spelletjes die ze dag in, dag uit spelen op hun X-boxen en Playstations.
Straks zullen de klokken luiden, de mis zal beginnen met woorden uitgesproken door de vrienden van drie jonge mensen. Meerdere tranen zullen vloeien, de foto’s zullen ons aankijken. Foto’s van lachende meisjes met in hun blik de steeds terugkerende vraag: WAAROM ?

©GoNo