Als een leeuw in een kooi

Als een leeuw in een kooi, moegetergd, ijsberend van muur tot muur. Tegen zichzelf pratend want niemand luistert naar hem. Vrouw is er van door met kind, rekening geplunderd en de buren weten van niets. Z'n schoonouders ook niet. En bij z'n eigen familie is hij al lang niet meer welkom. Die hadden hem jaren geleden al verwittigd dat het zo ging aflopen. Helderziendheid is een familietrekje. Z'n oma kan de toekomst voorspellen met tarotkaarten en een kopje koffiedras. En een nonkel pater in Haiti doet het met kippenbotjes, 't is te zeggen de toekomst voorspellen hé? En 's nachts, hoor ik u vragen? Dan vraagt hij vergiffenis voor z'n zonden. Ze zouden misdienaars moeten afschaffen, beweert hij.
Ze is al eens weggeweest, toen ze nog maar een zestal maanden getrouwd waren. Maar de huwelijkconsulent zei dat het aan haar zwangerschap lag, een soort van prenatale depressie. Na drie sessies hielden ze het beiden voor bekeken. Vonden het zonde van het weggegooide geld. De consulent had immers dezelfde boeken staan, waarschijnlijk ook gekocht bij Lekturama of bij Sleghte op de Meir. Ze zouden hun problemen wel zelf oplossen, zonder pottenkijkers die hun allerlei intieme vragen stelden. Gaande van hoeveel ze verdienden tot hoeveel keer ze seks per week hadden. Die een brochure meegaven hoe ze elkaar lijfelijk moesten beminnen. Jawadde, die vent zat gewoon te geilen achter z'n bureau.
Maar nu was ze weg en ze had de kleine meegenomen. En niemand wist waarheen, de politie zou zoeken.
Hij voelde zich een misdadiger toen ze hem details vroegen over z'n huwelijksleven. Hoe kon hij verdomme weten welke kleren ze aanhad? Ze had een kleerkast vol en kocht alle weken wel iets nieuw. En de baby?
Wist hij veel wat die kleine droeg. Zo lang het maar betaald was, was er toch geen vuiltje aan de lucht?
Hoeveel mannen weten feitelijk wat hun vrouw in de kleerkast hangen heeft, vroeg hij zich af. Weinige mannen was z'n conclusie.
Z'n wereld stortte verder in, naarmate de uren verstreken. Waar moest hij zoeken? Wie kon hem helpen? De vragen stapelden zich op en er kwam geen antwoord. Hij telefoneerde nog eens naar de politie. We zijn bezig de zaak aan het onderzoeken, was het antwoord. Dat zal wel, dacht hij. In de frituur “ Bij Stanske” zeker?
Hoeveel geld had hij nog ? Honderd euro. Genoeg om zich een ferm stuk in z'n kraag te zuipen, concludeerde hij.
Goeie gewoontes mag men niet veranderen. En misschien wisten z'n drinkebroers wel waar z'n halve trouwboek uithing. Je weet maar nooit hé? Hij werkte zich te pletter voor vrouw en kind en een beetje afleiding 's avonds kon ze hem toch wel gunnen? Hij was tegen dat gedoe van de moderne man, die thuis vrouwtje-lief moet helpen. Zo was hij niet opgevoed. Thuis droeg de man de broek en de vrouw de rok. En al dat gezever over pre-en postnatale depressies waren uitvindingen om goedgelovige losers geld uit de zakken te kloppen. Daar deed hij niet aan mee. Eén keer geprobeerd, daarna nooit meer. Maar z'n vrienden zouden wel weten wat ze moesten doen, daar dienen ze toch voor?
In de kroeg kreeg hij de raad een geweer te kopen...

©GoNo