Back in Time 1
" Kinderen, vandaag gaan we leren hoe men les gaf in de jaren zestig. Het is een project om te laten zien dat er in de vorige eeuw heel anders omgesprongen werd met normen en waarden. Om te beginnen gaan we ons klaslokaal omtoveren tot een jaren zestigklasje. We zetten de tafels achter elkaar, dan gaan we naar de speelplaats en zal ik beginnen met de naamafroeping. Ik roep telkens twee namen af en die zullen voor de tijd dat dit project loopt naast elkaar zitten. Begrepen?"
Begrijpen of niet, zo gezegd zo gedaan. Tafels worden achter elkaar gezet, uitgelijnd met de stoelen er omgekeerd op. Zo hoorde het vroeger, want gemakkelijk om onder de banken te kuisen.
De leerlingen zijn van goede wil, het nieuwe of moet ik zeggen trekt hen aan. Als het de sleur maar doorbreekt. De sleur van jarenlang in een klas temoeten vertoeven, zonder dat er rekening wordt gehouden met de schoolmoeheid van de meeste leerlingen. De meesten zullen 5840 dagen van hun toch al zo korte leven doorbrengen tussen klasmuren. En dan zijn ze nog niet naar de universiteit geweest.
Door de luidsprekers op de speelplaats, die ook dienst doet als openbare verkoopplaats voor allerlei louche zaakjes, klinkt de stem van de directeur. Die zware bromstem is herkenbaar uit de duizend.
" Beste vrienden, als het belsignaal gaat, bevinden we ons in de late jaren zestig. Vanaf dan gelden de schoolregels van die jaren. U volgt de bevelen op die u worden gegeven en u luistert naar het pedagogisch personeel. Zonder commentaar. Gsm's, i-pods, mp3-spelers en alle nutteloze gadgets van deze moderne modelmaatschappij worden afgegeven aan de receptie. Bij het verlaten van de school krijgt u uw spullen terug. Ik wens jullie veel succes!"
Er ontstaat commotie, daar hadden ze geen rekening mee gehouden. De eerste tekenen van verzet beginnen al hun kop op te steken en 't project moet nog beginnen. De namen worden afgeroepen en het toeval wil, dat de grootste vijanden naast elkaar komen te zitten. De grootste seuten zitten naast de grootste haantjes-de- voorsten. Moslima's zitten naast kerels die bekend staan voor hun van thuis uit ingelepelde nazi-sympathieën. Katholieken naast moslims die Al Qaeda hoog in het vaandel voeren. Dit is een brug te ver voor velen, maar ze willen weten hoe dit zal aflopen. Met tegenzin, maar toch nieuwsgierig nemen ze hun toegewezen plaatsen in.
" Voor u ligt een kartonnen bordje. Schrijf daar uw volledige naam op in hoofdletters, u plooit het vervolgens op de stippellijn en zet het voor u op de tafel. En dat moet geen uren duren hé?"
" Meneer, er staat geen stippellijntje op m'n bordje..."
" Manneke, hebt ge al eens gehoord van een liniaal of meetlat?"
" Nee meneer, wij tekenen lijntjes met de computer."
" In de jaren zestig bestond de computer nog niet, dus pak dat potlood en een lat en trek zelf een stippellijn."
De klas doet niets, want er zijn geen meetlatten of linialen te bespeuren. En initiatief nemen zijn ze afgeleerd. Het beetje verstand dat ze nog over hebben, bestaat uit nullen en ééntjes.
" Morgen brengt iedereen een lat of een liniaal mee. Maar uw naam kunt ge nu al schrijven op dat bordje hé?"
" Meneer, moeten wij speciaal een lat gaan kopen? Het onderwijs is toch gratis?"
Weer dezelfde, die schijnbaar de touwtjes in handen wil nemen en zich laten opmerken. Die moet ik in het oog houden, denkt de leraar die niet uit z'n rol wil vallen van jaren- zestigmeester.
" Okidoki, ik zal zorgen dat iedereen morgen een lat heeft. En potloden, een tekendriehoek en een gom. Zijn er nog vragen? Ja, gij daar, hoe is uw naam?"
" Achmed Moustafa, maar gij moogt meneer Moustafa zeggen."
" Wilt ge verdomme rechtstaan als ik tegen u spreek? En ik bepaal hier de wetten en reglementen, en tot m'n groot genoegen staat er nergens dat leerkrachten meneer zeggen tegen leerlingen. Andersom wel, uilskuiken!"
Niet meer gewoon om een tirade te krijgen van een leerkracht, denkt Achmed erover na of hij de tafel niet naar het hoofd van de leraar zou keilen. Maar die hond van een christen waar hij naast zit fluistert zachtjes: " Sta recht, we krijgen hem nog wel!"
Wordt vervolgd
©GoNo
Begrijpen of niet, zo gezegd zo gedaan. Tafels worden achter elkaar gezet, uitgelijnd met de stoelen er omgekeerd op. Zo hoorde het vroeger, want gemakkelijk om onder de banken te kuisen.
De leerlingen zijn van goede wil, het nieuwe of moet ik zeggen trekt hen aan. Als het de sleur maar doorbreekt. De sleur van jarenlang in een klas temoeten vertoeven, zonder dat er rekening wordt gehouden met de schoolmoeheid van de meeste leerlingen. De meesten zullen 5840 dagen van hun toch al zo korte leven doorbrengen tussen klasmuren. En dan zijn ze nog niet naar de universiteit geweest.
Door de luidsprekers op de speelplaats, die ook dienst doet als openbare verkoopplaats voor allerlei louche zaakjes, klinkt de stem van de directeur. Die zware bromstem is herkenbaar uit de duizend.
" Beste vrienden, als het belsignaal gaat, bevinden we ons in de late jaren zestig. Vanaf dan gelden de schoolregels van die jaren. U volgt de bevelen op die u worden gegeven en u luistert naar het pedagogisch personeel. Zonder commentaar. Gsm's, i-pods, mp3-spelers en alle nutteloze gadgets van deze moderne modelmaatschappij worden afgegeven aan de receptie. Bij het verlaten van de school krijgt u uw spullen terug. Ik wens jullie veel succes!"
Er ontstaat commotie, daar hadden ze geen rekening mee gehouden. De eerste tekenen van verzet beginnen al hun kop op te steken en 't project moet nog beginnen. De namen worden afgeroepen en het toeval wil, dat de grootste vijanden naast elkaar komen te zitten. De grootste seuten zitten naast de grootste haantjes-de- voorsten. Moslima's zitten naast kerels die bekend staan voor hun van thuis uit ingelepelde nazi-sympathieën. Katholieken naast moslims die Al Qaeda hoog in het vaandel voeren. Dit is een brug te ver voor velen, maar ze willen weten hoe dit zal aflopen. Met tegenzin, maar toch nieuwsgierig nemen ze hun toegewezen plaatsen in.
" Voor u ligt een kartonnen bordje. Schrijf daar uw volledige naam op in hoofdletters, u plooit het vervolgens op de stippellijn en zet het voor u op de tafel. En dat moet geen uren duren hé?"
" Meneer, er staat geen stippellijntje op m'n bordje..."
" Manneke, hebt ge al eens gehoord van een liniaal of meetlat?"
" Nee meneer, wij tekenen lijntjes met de computer."
" In de jaren zestig bestond de computer nog niet, dus pak dat potlood en een lat en trek zelf een stippellijn."
De klas doet niets, want er zijn geen meetlatten of linialen te bespeuren. En initiatief nemen zijn ze afgeleerd. Het beetje verstand dat ze nog over hebben, bestaat uit nullen en ééntjes.
" Morgen brengt iedereen een lat of een liniaal mee. Maar uw naam kunt ge nu al schrijven op dat bordje hé?"
" Meneer, moeten wij speciaal een lat gaan kopen? Het onderwijs is toch gratis?"
Weer dezelfde, die schijnbaar de touwtjes in handen wil nemen en zich laten opmerken. Die moet ik in het oog houden, denkt de leraar die niet uit z'n rol wil vallen van jaren- zestigmeester.
" Okidoki, ik zal zorgen dat iedereen morgen een lat heeft. En potloden, een tekendriehoek en een gom. Zijn er nog vragen? Ja, gij daar, hoe is uw naam?"
" Achmed Moustafa, maar gij moogt meneer Moustafa zeggen."
" Wilt ge verdomme rechtstaan als ik tegen u spreek? En ik bepaal hier de wetten en reglementen, en tot m'n groot genoegen staat er nergens dat leerkrachten meneer zeggen tegen leerlingen. Andersom wel, uilskuiken!"
Niet meer gewoon om een tirade te krijgen van een leerkracht, denkt Achmed erover na of hij de tafel niet naar het hoofd van de leraar zou keilen. Maar die hond van een christen waar hij naast zit fluistert zachtjes: " Sta recht, we krijgen hem nog wel!"
Wordt vervolgd
©GoNo
gepost door GoNo | 05:57
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage