Hoe schrijf ik een spookverhaal?

Ik zit 's nachts te schrijven, zo rond een uur of drie. Het raam staat op een kier, kwestie van m'n hersens wat zuurstof te geven. Als verstokte roker lijkt m'n appartement soms op een rovershol.
Hoeveel keren heb ik al gezegd dat ik zou stoppen met roken? Geen flauw idee, ontelbare keren denk ik. Maar 't is een fout in m'n opvoeding en een gebrek in m'n karakter.
Ik zit dus rustig een verhaal te schrijven, een kopje koffie bij de hand en een kat die mij gedurig lastig valt wegens een lege etensbak. Kat moet wachten, anders ben ik m'n inspiratie en de draad kwijt. 't Wordt een spookverhaal, een echt gebeurd verhaal.
Ik concentreer me of probeer het toch tenminste. M'n gedachten nemen een loopje met me. De schaduwen op 't behang komen tot leven. De kamer is vervuld van de stilte, zelfs de lawaaierige onderburen houden voor één keer hun grote muilen. En buiten zwijgen de vogels, maar da's normaal. Ik voel een ijskoude wind langs m'n rug strijken. M'n nekharen staan plots overeind, het is alsof er een hand op m'n schouder ligt. Ik kijk opzij, maar er is niets te zien. Pure inbeelding. En waarvoor zou ik bang moeten zijn? Voor de geesten die niet naar de overkant willen of kunnen gaan?
Laat me niet lachen hé? Ik hoor de deur kraken, de scharnieren piepen. 't Wordt tijd dat ik er wat olie opsmeer. Was ik al lang van plan, maar 't komt er nooit van. En heeft m'n teerbeminde kat niets anders te doen dan deuren open te duwen? Eigenaardig, m'n kat ligt languit voor de gaskachel, haar geliefkoosde plaatsje in de winter.
Ik sta recht en zet de deur terug op een kier. Kat slaapt de slaap der onschuldige katten. Buiten is er een fris windje opgestoken en een leeg blikje rolt over straat. Spoken met lege blikjes in plaats van kettingen, 't is weer eens iets anders, denk ik. Ik kijk naar de deur, verdomme, die rotdeur staat terug open. En deze keer zonder gepiep van de scharnieren. Ik wrijf in m'n ogen, knijp in m'n armen, maar nee, ik ben klaarwakker. 't Zal waarschijnlijk de wind zijn, de balkondeur staat nog open, vandaar hé? Eventjes de balkondeur dicht doen en de zaak is in der minne geregeld. Ik ga naar de achterliggende kamer, die meer en meer op een rommelkamer begint te lijken. Eén dezer dagen zal ik orde scheppen in deze chaos. Was ik al lang van plan, maar 't komt er nooit van...
Ik mag een worst zijn en wezen, maar de balkondeur is dicht. Potdicht. Vergissen is menselijk en mensen zijn misselijk. Ik ga verder schrijven, zo geraakt dat spookverhaal nooit af. Hé, m'n raam is dicht, hoe kan dat nu? Het stond toch open, daar ben ik zeker van. Weer voel ik die ijzige kou die langs m'n rug strijkt. Hier klopt iets niet. Ik voel dat er iets of iemand naar me kijkt. Ik kijk rond, maar zie niets. M'n kat ligt niet langer voor de kachel, maar zit op de tafel mij aan te staren, haar groene ogen lijken op die van een slang. M'n kat mag helemaal niet op de tafel zitten. Huisregel nummer één: een tafel dient om aan te eten en niet om een kat op te zetten. Ik wil haar tot de orde roepen, maar m'n stem laat het plots afweten. Achter haar zie ik een schaduw die zich aftekent tegen de muur. De kamer voelt plots aan alsof het een frigo geworden is. Voor mij geeft de thermometer amper 12° aan. Geen kwartier geleden was het nog 23°.
Is het m'n verbeelding of is het echt? Ik durf haast niet kijken, 't is een vreemde gewaarwording, maar voor een schrijver kan het tellen. Ja zeg, wat nog, spoken bestaan niet. Gewoon negeren en doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is, in dit geval geen spookje in de lucht. Maar de koude blijft en de verschijning heeft zich verplaatst naar het raam. Het raam zwaait open uit eigen beweging, zonder dat er iemand aan komt. De wind is gaan liggen, het rollende blikje al lang. Ik zit als vastgenageld op m'n stoel, m'n ogen volgen de schimmige schaduw, die nu meer en meer de vorm aanneemt van een menselijke gedaante. Even staat ze of hij voor het open raam en dan is ze verdwenen. In rook opgegaan. Ik hoor m'n kat mauwen, haar etensbakje is nog steeds leeg. Ze kijkt me aan en ik hoor haar letterlijk vragen: “ Hebt ge dat ook gezien?”
Ik zit aan m'n laptop en denk: 't wordt tijd dat ik eens een spookverhaal schrijf. Maar waar haal ik de inspiratie hé?

©GoNo