Terrasje “ Bel Air “

Gisteren zat ik op het terras van eethuis “ Bel Air “, ergens in een zijstraat van de alomgeroemde Meir. Veel volk en passage was er niet, maar 't was nog vroeg. Een dienster of bedienster, 't is maar hoe je het bekijkt, stond een sigaretje te roken buiten aan de deur. Sedert het binnen verboden is, is iedereen gedoemd te kijk te staan als luchtbevuiler -en/ of verpester. Mij niet gelaten want ik rook drie sigaretten op vijf minuten. De economie moet draaien hé?
Maar wat me het meeste opviel aan het meisje, die later Evy bleek te heten, waren haar ogen. Die bekeken als het ware de wereld vanuit een ander standpunt. Een standpunt die ik niet kon waarnemen. Een soort van onzichtbare wereld, waarvan ik geen deel uitmaakte. Haar gezicht deed me denken aan een schilderij van één of andere Madonna, met een traan in de rechteroog. Ik denk, hier moet ik toch het fijne van weten en stelde me voor. Ze kon hoogstens mij negeren en denken wat voor een lul hebben ze hier gedeponeerd.
Maar nee, niet van dat alles, ze was blij om een gesprek aan te gaan en ze had verdorie gevoel voor humor.
Echt gelukkig was ze niet. Ze was idealistisch, wou terug gaan studeren en zich inzetten voor haar medemensen. Voorwaar, er bestaan nog zulke mensen. Ik die dacht dat ze aan het uitsterven waren. Is het niet zo dat God in ieder van ons een stukje idealisme heeft verborgen ? Een stukje dat we meer dan eens overboord gooien, omwille van het geldbejag, omwille van de gejaagdheid van het leven. Ik vond de manier waarop Evy mij, een wildvreemde buitenstaander, mij haar dromen en verzuchtingen mededeelde van ongekende onbevangenheid. Ik mocht eventjes meezien in haar onzichtbare wereld. Eventjes meegaan op de weg die ze aan het afleggen is. Misschien komen haar dromen nooit uit, maar ik hoop voor haar dat het mag lukken. Ik duim voor je, Evy, en ik zal m'n belofte houden. Binnen een paar weken komt die gekke dichter/schrijver nog eens een koffietje drinken en ja, ik zal je gedichtenbundel bijhebben. Evy, denk aan die grot in de Provençe, die boom waaronder je wil zitten om zalig na te denken over wat de zin is van alles......

©GoNo