Silvie met i en i e vanachteren......

Conversatie aan een tafeltje.......

'k Zit aan het venster in een café, ergens in 't stad. Moest dringend m'n overvolle blaas ledigen, tegen een boom leek me niet bepaald een optie, gezien het klaarlichte dag is en een teveel aan voorbijgangers.
'k Geniet van m'n duurbetaalde koffietje, een bodempje vol, want die tassen in de horeca worden kleiner en kleiner. De prijzen daarentegen groter en groter. En 't personeel onvriendelijker. M'n koffietje is nog niet op of de dienster staat er ongevraagd met een ander kopje. Waarschijnlijk heeft ze aandelen in de koffiebranche.
Maar ze mag er wezen, goed gedraaid van oren en poten, zou boer Janssens zeggen. Ze blijft even staan aan m'n tafeltje en wacht. Ik ook.
“ Mag ik ontvangen ?” vraagt ze.
“ Dat moogt u.” antwoord ik.
“ Mag ik nu ontvangen ?
Ik heb iets tegen mensen die geen aub kunnen zeggen. Hoe mooi ze ook mogen zijn. Een beetje elementaire beleefdheid mag er wezen hé ?
“ Doet het pijn, als je aub moet zeggen ? ” vraag ik met een bezorgde stem.
“ Pardon ?” is haar wedervraag.
“ Of het pijn doet aan uw kaken om aub te zeggen, madam, of staat dat woordje niet in uwen woordenboek ?”
“ Sorry, meneer, maar m'n dienst zit er op en ik moet nu afrekenen van mijne baas......Mag ik afrekenen, AUB, meneer.”
Ik kijk haar recht in de ogen, en verdomd, 'k mag hier ter plekke doodvallen, ze begon te blozen. Ze heeft grijsblauwe ogen met een twinkelingetje in. Haar ogen spreken boekdelen, om het eens met een cliché te zeggen. Twinkellichtjes in iemands ogen spreken me altijd aan.......
“ Omdat je het zo beleefd vraagt en ook omdat je een mooie vrouw bent......” fleem ik.
“ Dat zeggen ze allemaal, tot ze te weten komen wie ik werkelijk ben.......”
“ En wie ben je werkelijk ?” vraag ik, deels uit interesse en deels uit nieuwsgierigheid.
“ Blijf je hier nog lang zitten ?”
“ Nee, ik was feitelijk binnengekomen om te gaan plassen......”
“ Luister, ik wil wel met je praten, maar 'k moet eerst afrekenen met m'n tafeltjes. En dan moet ik nog naar 't gasthuis om m'n zoontje te gaan bezoeken. Als je overmorgen tegen 14:00 terug komt, kunnen we praten. Wil je dat ?”
“ Natuurlijk wil ik dat, maar ik kan niet beloven dat ik er zal zijn, maar 'k zal m'n best doen......”
“ Oké, we zien wel en hoe was de naam al weer ?”
“ Noël of GoNo.......en die van u ?”
“ Silvie, met i en ie vanachteren.....”
“ Awel, Silvie met i en ie vanachteren, 'k zal er om 14:00 zijn, al moest ik te voet van Hoboken komen....”
“ Tot vrijdag dan en houdt u goed hé ?”
Ik wist niet goed wat ik ervan moest denken, heb m'n intussen koudgeworden koffie opgeslurpt en ben toen opgestaan. Ik keek nog even achterom en zag haar knipogen. Ik voelde me rood worden tot achter m'n oren.
Hoe komt het toch dat iedereen altijd met mij wil praten ? 'k Vraag me af.........

©GoNo