Nog één traan......

'k Ben nog eens tot op het kerkhof geweest, kwestie van de sfeer wat op te snuiven. 't Zijn geen grote wandelingen meer die ik maak, want ben voor de zoveelste keer gestruikeld over m'n kat. Dat beest leert het niet af, om tussen m'n benen te lopen. Met alle gevolgen vandien. Knieschijf doet verrekt pijn, maar wat wilt ge als een gewicht van 93 kg meetorst.
De chrysanten staan er nog mooi bij en de graven ook. Ge ziet dat er gekuist is. Buiten de neerdwarrelende bladeren, die opgezweept worden door de wind, is het als vanouds stil en vredig. Afgesloten van de buitenwereld, met al haar lawaai. Ik stap langzaam, groet her en der een oudje, die mij meent te herkennen van vroeger. Aan een graf zie ik een heertje staan, alleen in z'n eigen wereldje van het moment. Ik wil niet storen en ga langzaam, stil voorbij. Als ik hem passeer, draait hij z'n hoofd naar mij en een traan bengelt over z'n wang. Een stille traan. Een traan die alle leed van de wereld omvat. Hij is oud, 'k schat hem boven de tachtig jaar. Misschien is dit de laatste traan, die hij nog overhad.
Ik zie dat het een pas gedolven graf is, een zee van bloemenkransen bedelven het graf. Eén krans springt eruit.
Lijkt wel pas neergelegd. Ik lees wat er op staat. “ Aan m'n teerbeminde zoon, die ik nooit gekend heb...”
De oude man volgt m'n blik en kijkt me aan. Z'n trieste ogen zeggen wat ik denk. Ik zou hem willen troosten, maar ik vind de woorden niet en durf het ook niet. Bang om iets verkeerd te zeggen, bang voor het leed van die oude man. Ik murmel, meer tegen m'n eigen dan tegen die man, iets van “Jesus loves you.” Ik hoor de oude man zachtjes zeggen: “ Inderdaad”. Meer niet.......

©GoNo