Vooroordelen opzijgezet.......

Mijn ex-buurvrouw belde mij op, om te vragen of ik geïnteresseerd ben in de Marokkaanse cultuur. Natuurlijk ben ik dat, als ik maar m'n horizon kan verruimen en mij verdiepen in wat voor mij een totaal onbekende wereld is. En zo kwam het dat ik, weliswaar met knikkende kniëen en een zekere schroom, mij ter plaatse begaf. Ik moet zeggen, dat ik na een kwartier, mijn vele vooroordelen opzij geschoven heb.
Ik leerde er Mohammed kennen, die buiten filosoferen over het hoe en waarom vanalles, ook nog eens een echte kuismaniak is. Maar het klikte tussen ons, alleen al de manier waarop hij alles met een lach deed. Een man naar m'n hart. Er werd zelfs niet gevraagd of ik moslim, katholiek of boedhist ben. Men nam me zoals ik was en ben.
Ik, die altijd dacht dat Marokkanen zuurpruimen waren, die alleen maar van de ziekenkas en den dop profiteren, moest m'n mening toch lichtjes wijzigen. Iedereen daar aanwezig, had een job. Er waren er die zelfs tot Brussel reden om hun werk te doen. Op m'n vraag of ze het dan niet vervelend vonden om in een file te staan, was het antwoord: “ Allah toont ons de weg....” Tja, ik ken niet veel Belgen die in een file zullen zeggen: “ Jezus toont ons de weg......”
Alleen had ik problemen met die Marokkaanse namen. 't Is heel wat anders dan Peeters of Janssens te heten. Een moslima heette Salemi of iets in die aard. Onmogelijk te onthouden voor mij, dus maakte ik er salami van ( ze mocht nog kiezen met of zonder look ). Ik werd aanvaard, en voelde mij niet op m'n gemak toen Salami m'n hand en m'n voorhoofd kuste. Het schijnt dat ze dat alleen doen, in uitzonderlijke gevallen. Maar 'k viel in de smaak, vraag me niet hoe het kwam. Misschien door de flauwe kul, die ik verkocht, of waren het m'n ogen ? Wie zal het zeggen hé ? Twee dagen zijn te kort om hun cultuur beter te leren kennen, maar één ding weet ik zeker: ze hebben gevoel voor humor.
Nu nog de slogan : “ Jesus loves you “ introduceren en de wereld staat weer een stukje dichter bij de vrede.
Moet kunnen he ?

©GoNo