Heerlijk Vlaanderen…

Boer Peeters is fier op z’n boederij, op z’n stallen, op z’n dienstmeiden-en knechten en ook een beetje op z’n vrouw. Hij is nu al een jaar overgeschakeld op bioteelt en alles wat maar gerecycleerd kan worden, wordt inderdaad ook hergebruikt. De minister van Algemeen Welzijn & Boerenbedrijven & Recyclageprojecten heeft hem een onderscheiding uitgereikt. Boer Peeters mag zich nu Ridder in de Orde van de Opgezette Koe noemen. Hij draagt met fierheid het bijbehorend lintje dat, hoe raadt u het, groen ziet. De andere boeren in de omliggende dorpen kijken hem met jaloerse blik aan. De oorkonde neemt een prominente plaats in en hangt aan de schouw, boven het Godsoog. Iedere bezoeker wil het ding wel eens van dichtbij bekijken. Een boer die ridder geworden is, ge moet het toch maar doen hé?
Z’n bedrijf is een voorbeeld voor de streek. De mest wordt opgeslagen in grote ondergrondse reservoirs, de gassen die er ontstaan verwarmen gans de boerderij. Het teveel aan gas wordt aan het dorp verkocht. Als je je potje kookt, stinkt heel je huis naar stront. Maar ’t zal beteren, want ze zijn een oplossing aan ’t zoeken om het reukloos te maken. En daarbij, op den buiten moet het ruiken naar stront, zegt boer Peeters, die kan het weten want juist ridder geworden. En ridder wordt men niet zomaar. Alles is groen, dat hoort zo te zijn. Zelfs het dak is groen. ’t Steekt wel af tussen de boerderijen met hun rode dakpannen. De koeien worden niet meer met machines gemolken, nee, ze worden manueel, met Mozart op de achtergrond, van hun melk ontlast. Mozart is een St-Bernard, een kanjer van een loebas. Er speelt muziek in de stallen, Tirolermuziek met jodelende hoempapa. ’t Schijnt dat die koeienbeesten hun melk er stukken beter van geworden is. Hij maakt ook een bokkenkaas, God mag weten hoe hij het doet, maar ik heb zo m’n vermoedens. Ze hebben in een lege stal een weefgetouw opgesteld, een groot geval dat ergens uit een klein Afghaans dorpje komt. Boer Peeters gaat nu ook de wol van z’n schaapjes, die hij al lang op ’t droge heeft, gebruiken om klederen te vervaardigen. Zoals in de goede, oude middeleeuwen. Een Afghaans opiumtelertje is speciaal meegekomen om enig inzicht te verschaffen in de kunst van het weven. De arme man heeft maar één been en één arm, maar dat mag de pret niet drukken. ’t Is een soort van culturele, sociaal-economische uitwisseling. Wij leren hoe ze met machines moeten omgaan en zij leren ons de genoegens terug kennen van back to basics.
Boer Peeters is een tevreden man, geniet van het aanzien dat hij verworven heeft in het uitgestrekte dorp. Wordt gevraagd om in de plaatselijke politiek te gaan. Zo kan hij nog meer z’n stempel drukken op het dorp en mee het beleid bepalen. Vooruitgang, vrijheid en vereenvoudiging. Terug één worden met de natuur. Zeggen de Groenen. Gelijkheid, broederschap en ondernemingszin, zeggen de Liberalen. Gelijkheid & broederschap & oog voor de minderbedeelden, zeggen de socialisten. De Christelijk Geïnspireerden delen hetzelfde wat de andere partijen zeggen. Boer Peeters weet het nog niet, wil overleggen met z’n personeel. Van democratie gesproken. Het ridderschap heeft hem goed gedaan. Het personeel geraakt er niet uit. Oeverloze discussies met als resultaat dat het werk blijft liggen. De arme man uit Afghanistan teelt nu terug van die mooie rode bloemen, een heel veld vol. Hij is de enige die nog werkt. Het personeel heeft opslag gevraagd en niet gekregen. Eerst die discussie over in de politiek gaan oplossen, zegt boer Peeters. Een algemene staking dreigt. Het nieuws gaat als een lopend vuurtje door de streek. De melkveebedrijven beginnen zich ook te roeren. Hun ophaalvrachtwagens blokkeren de wegen. Hun spandoeken zijn overal te zien: WIJ WILLEN PEETERS. De minister van Algemeen Welzijn & Boerenbedrijven komt zich uitsloven op tv, het zal wel allemaal zo’n vaart niet lopen. En we hebben nog melk op overschot. Is het waar dat de streek opgeofferd wordt om een klaverblad aan te leggen? Wie zegt dat? Iemand uit een goeie bron. Welke bron? De Orde van de Opgezette Koeien waarvan u voorzitter bent. Je moet niet alles geloven wat ze zeggen, sneert de minister. Een karton eieren gaat rakelings langs z’n hoofd en valt te pletter op z’n dienstwagen Mercedes. Bende klootzakken en ja, er komt een klaverblad, met aparte rijstroken voor de voetbalbond en de regering. En boer Peeters wordt minister van Verkeer(d)wezen.
Boer Peeters weet van niets, verneemt het via de televisie. Zo, de knoop is doorgehakt, schijnbaar op hoog niveau. Het personeel haalt opgelucht adem, de koeien worden eindelijk gemolken. Het leven herpakt zich, langzaam maar zeker. Het Afghaans boerke doet een vreugdedans, zomaar en schiet daarbij met z’n kalasjnikov de voorbijvliegende vogels uit de lucht. Er hangt een bedwelmende geur over de bio-boerderij. Het leven is nog nooit zo mooi geweest, alles is ondergedompeld in een sfeer van Afghaanse traditie en gastvrijheid. Boer Peeters voelt zich gelukkig, knijpt in de hand van z’n vrouw. De knecht ligt met de meid in het hooi, op zoek naar de naald die ze verloren heeft. De haan kraait als een oude grammofoonplaat, morgen zal hij een goudbruin-haantje zijn, maar dat weet hij nog niet. En aan de schouw hangt een reproductie met een oog in een driehoek met als tekst: God ziet mij- Hier vloekt men niet…’t kan ook andersom geweest zijn…

©GoNo