Wat krijgen we nu?

Wie schrijft die blijft, zei de pakeeragent terwijl hij de zoveelste boete uitschrijft omdat de gehandicapte z’n rolstoel verkeerd geparkeerd heeft. Rolstoelen horen binnen de witte lijnen te staan en dienen slotvast te zijn. Reglement is reglement, ja toch? Als iedereen z’n rolstoeltje kris kras maar neerpoot, waar gaan we dan naar toe? Een oud vrouwtje met looprekje op wieltjes, zet haar ondersteunend vehikel naast de rolstoel, alvorens ze monter en kwiek de bank binnenwipt. Weer zo eentje die denkt, omdat ze oud en zogezegd wijs is, alles mag. Eventjes controleren, denkt de parkeeragent.
Zozo. Geen remmen op ’t looprekje, de bandjes zijn versleten, geen pinkers en een achteruitkijkspiegel valt er ook al niet te bespeuren. Zal een aardig centje kosten. Die parkeerplaats voor gehandicapten brengt aardig wat op. Een blinde man met geleidehond en bijbehorende witte stok, komt rustig aangeslenterd. Hij tikt met z’n stok links en rechts van hem. Tak, tak soms ook eens tik, tik. Hangt een beetje af van de ondergrond. Z’n hond doet z’n behoefte pal op de parkeerplaats voor gehandicapten. Wat krijgen we nu, denkt de parkeeragent. Hij denkt het niet alleen, maar zegt het ook. De blinde doet alsof hij hem niet ziet, wat in zijn geval niet zo moeilijk is. Hé, beste vriend, kunt ge niet lezen? Da’s hier een parkeerplaats voor gehandicapten en geen hondenwei. Wat krijgen we nu, zegt hij voor de tweede keer. De blinde heeft stiekem een bevel aan z’n uit de kluiten gewassen beestje. Wat resulteert in een blindegeleidehond die nu aan de broek van de parkeeragent hangt. Wat krijgen we nu nog meer, vraagt de agent zich af terwijl hij naarstig verder verbaliseert. Geen hond kan hem van z’n taak en plicht afbrengen.
Zozo. Op onreglementaire wijze schijten op een parkeerplaats voor gehandicapten op klaarlichte dag met het niet inachtnemen van de uitgetekende witte lijnen. Blindestok dient wit te zien en niet grijs. Pittbulls dienen niet als blindegeleidehond te dienen. Geen knipperlichten of achteruitkijkspiegel aanwezig op blindestok. En meneerke vraagt of hij het procesverbaal in braille mag lezen? Wat krijgen we nu?
Dat gaat hier een aardig centje kosten, zoveel is zeker. Aller, circuler en laat het vooruitgaan hé? En pak uwen pitbull mee, ik hou alleen van katten…
Oud vrouwtje komt uit de bank, nog steeds monter en kwiek. Heeft nog wat aandelen verkocht van Fortis, nu Paris tout Bas.
“ En m’n zoontje, bevalt die job je een beetje?”vraagt ze aan haar teerbeminde zoon.
“ Jazeker, mama, maar toezicht houden op een parkeerplaats voor gehandicapten valt niet mee…”
“ Och mennneke toch, zolang ge maar bezig zijt hé?” En weg is ze met haar looprekje op wieltjes. Ze kan er aardig mee uit de voeten, denkt haar zoontje parkeeragent vertederend.
Mama zal niet lachen als ze de boete in de bus krijgt. Zal weer de rest van de week eieren mogen eten. Maar hij neemt z’n taak en plicht ter harte, nauwgezet als hij is. ’t Is soms op eieren lopen en een omelet maakt men niet zonder eieren te breken. Toch zit hij ergens met een ei in z’n broek. Wat gaat ze zeggen van z’n kapotte broek? Een pittbull kan men bezwaarlijk een zachtgekookt eitje noemen hé? Misschien kan hij paaseieren meebrengen om het leed wat te verzachten? Tegenwoordig kan men het ganse jaar door paaseieren kopen. Waarom zijn paaseieren niet afgestempeld? Vraagt hij zich af. Hij krabt zich achter de oren, heeft hij geleerd van pittbulls, loopt fluitend de stoep op en neer, wachtend op de volgende klant. En kijk, een doofstomme zonder benen op een skatebord, dient zich al aan. Dat gaat hier weer een aardig centje opleveren, denkt hij uitgelaten als een kwispelende hond. Wat denken die gehandicapten wel? Wat krijgen we nu…?

©GoNo