Waanzinnige liefde

Ze zoog hem verder leeg
ontnam hem z’n waardigheid
de reden dat hij nu zweeg
wilde haar voorlopig niet kwijt

ze klampte zich vast aan hem
als een strohalm in de wind
die met holle luide winterstem
zei:’ hij is van jou, m’n kind!’

tot op een koude winterse dag
met sneeuwbuien van witte vlokken
z’n buurvrouw met hemelse lach
hem in haar tedere armen kon lokken

hij trad uit z’n mentale besluitloosheid
hakte de knoop in één keer door
herpakte zich, zonder de minste spijt
de nieuwe liefde daar ging hij voor

ze had niemand meer om uit te zuigen
laat staan om iemand te beminnen
haar hele leven viel in duizend duigen
geen zin om opnieuw te beginnen

ze staat aan de rand van het waterbed
kijkt met duivelse ogen op hem neer
al haar zinnen op dit ene moment gezet
het keukenmes slaat toe, keer op keer

ze lacht waanzinnig, bij iedere steek
schokt met haar lichaam in wulps gebaar
het bloed vloeit als een rode beek
z’n leven en z’n dood zijn immers van haar…

©GoNo