Conférences zijn ook peren…

‘k Heb zowat alle eindejaarsconferences gehoord en gezien, die er op tv mij tot enige geneugten en vermaak zouden moeten aanzetten. Van Geert Hoste tot een Freek de Jonghe. Geloof me, ‘k verlang terug naar de tijd van een Toon Hermans en een Wim Sonneveld.
Op een Geert Hoste ben ik bijna uitgekeken, z’n toespelingen op de koninklijke familie komen me zo langzamerhand de strot uit. Altijd uit hetzelfde vaatje tappen, doet mij verlangen naar een ander wijntje hé? Z’n teksten kan ik ook schrijven en bedenken, veel inspiratie heb je daar niet voor nodig. Maar hij verdient er zijne kost mee en ik niet, dus zal het hem worst wezen.
Freek de Jonghe is ook niet meer de oude, in zijn geval de Jonghe. Z’n laatste show, want meer is het niet , valt maar weinig te pruimen. Maar ik mag geen appelen met citroenen vergelijken. Peren ook niet. Af en toe kon hij nog een glimlach op m’n edel gelaat toveren, zij het met moeite. En zijn allusie op de teloorgang van de waterhoek, pardon, ik bedoelde Marco Borsato, ging erbij het publiek wel in als zoete koek, maar liet bij mij een wrang gevoel ontstaan. Ik zag plots een oude haai zwemmen, die z’n vlijmscherpe tanden zette in wat nog overbleef van de zanger. Met als eeuwig bewijs, het kostuum dat uit de failliete inboedel kwam van Borsato, bewijs geleverd door een uitvergrote foto van Marco in hetzelfde kostuum. Dat was eventjes lachen geblazen…?
Over de Vlaamse stand-up comediens, al dan niet met Engels accent, valt er weinig te schrijven. Als dat de nieuwe trend wordt in 2010, geef m’n part dan maar aan de hond of de kat. Veel kans dat ze hun neus ophalen. ’t Is huilen met de pet op. Ene Freddy de Vadder of hoe dat kieken ook moge heten, heb ik tot de laatste minuut uitgezeten. In de hoop toch maar een moment te krijgen waarin ik eens voluit zou kunnen lachen. Niets was minder waar, ’t ging hem over stront en schijten. Als ik daar moet mee lachen, is het ver gekomen gezien ik al een week van constipatie aan het genieten ben. Om diaree van te krijgen, en daar zou ik nu voor tekenen. Echt waar. Van Geubels zeggen ze dat hij goed is, maar dat zeiden ze van Hitler als baby ook. Volgens z’n eigen zeggen heeft z’n naam niets te maken met één of andere illustere Duitse propagandaminister uit het “ Derde Reich”. Zuiver toeval en ’t wordt anders geschreven.
Ene Nigel Williams, een Britse Belg, die na het succes in een café op de Dageraadplaats, zichzelve tot stand-upcomedian gekroond heeft, gaat er prat op dat hij geen blad voor de mond neemt. ‘k Heb hem eens bezig gehoord in dat café, er luisterden welgeteld drie man en een paardenkop naar z’n flauwe moppen. Ze hebben daar maar één keer gelachen en dat was toen hij z’n rekening kreeg van de kastelein. Wat mij er doet aan denken dat ik daar nog op de spiegel sta, maar ‘k zal met driekoningen een paar liedjes gaan zingen voor de deur. Gezien ik roker ben, mag ik toch niet binnen? Maar meneerke Williams komt nu met zijne Britse Belgensmoel op tv, dus zal het hem worst wezen hé?
Tijdens het zappen om toch maar iets te vinden dat het nieuwe jaar lachend zou inzetten, kwam ik op een Franse zender terecht. The Sound of Music in het Frans. La mélodie du bonheur. Moet kunnen dacht ik. Na de Duitse versie is het weer eens iets anders. Tot ons aller Moeder Overste of Mère Superieure begon te zingen. In het Frans. Jezus en alle heiligen zullen zich het begin van ’t jaar ook anders voorgesteld hebben. Ik ook. Climb Ev’ry Mountain klonk als de Himalaya die in zee stortte. Hoewel ik er aan twijfel of er daar wel een zee ligt. Maar na de volgende tsunami zal de wereldkaart er eingszins anders uitzien. Moest ik een machochist zijn, ik zou verder gekeken hebben. Maar dit was te veel van het goede. Dus zappen maar. En ja hoor, de blote borsten en billenshow was ook aanwezig. Vroeger kwam er altijd een wit vierkantje onder in het scherm. Niet geschikt voor jeugdige kijkers. Waar is de tijd, vroeg ik me af. Lido of Moulin Rouge? ’t Maakt niets uit, op ons St-Annekestrand kan ik evenveel zien. Onbewust begon ik Henk Wijngaard te zingen. De Containersong. Over berg en dal. Bij de French CanCan schakelde ik een versnellingske hoger en zong bijna uit volle borst “ De Heuveltjes van Erika”. Eens kijken wat de alomgeprezen Canvas op het programma staan heeft. Miljaarde, ik belandde plots in de prehistorie van de toenmalige BRT. Eddy Wally, Kamagurka en Wendy van Wanten. Zeg dat het niet waar is. Maar ’t was wel waar. M’n kleurenscherm begon plots tekenen van verval te vertonen. Ik dacht hoe kan dat nu en het is nog niet afbetaald. Maar na het zappen, kwam ik tot de conclusie dat dit de kleuren waren in de jaren stillekes. Ze zagen er stuk voor stuk dertig of veertig jaar jonger uit. Dat alleen al deed me grijnslachen, al bij al zie ik er als bijna vijvenvijftigjarige toch stukken beter uit. Maar ’t kan verkeren zei ene Bredero. Ons bomma zaliger zei “ Hout vasthouden, menneke..” Maar toen ik haren doorleefde kop vasthield, kreeg ik een muilpeer die kon tellen. Of was het een Conférence?

Wordt misschien vervolgd

©GoNo