Er was eens een sneeuwman…

Er was eens een sneeuwman… ( een sprookje van deze tijd )

Er was eens een sneeuwman, geboren onder het teken van waterman. Zuiver toeval, hij kon evengoed een ander sterrenbeeld hebben. Ieder jaar opnieuw kwam hij afgezakt vanuit het verre noorden om een sneeuwvrouwtje te zoeken. Waar hij woonde was er een gebrek aan sneeuwvrouwtjes, vandaar hé? Veel tijd had hij niet en hij moest er telkens voor zorgen niet in de dooi-val te trappen.
Dit jaar zou hij z’n geluk eens beproeven in Vlaanderen. Van horen zeggen wist hij dat er daar mooie sneeuwdeernen wonen. Goed gedraaid van oren en poten, zou de sneeuwboer zeggen. Dus hij op weg, als verstekeling aan boord van een walvisvaarder. Daar was het koud genoeg en met een beetje geluk kwam hij wel in Antwerpen terecht, er op rekende dat deze haven zowat de draaischijf is van alles wat min of meer het daglicht niet mag zien. En een walvisje gaat er altijd in bij sommige culturen. ’t Is kwestie van een beetje verdelen. Maar omdat een sneeuwman in onze contreien geen lang leven beschoren is, zal ik het kort maken.

’t Vriest dat het kraakt en de sneeuwman voelt zich in z’n sas. Hij is al een paar dagen in die schone stad Antwerpen, maar heeft nog geen enkele sneeuwvrouw tegen gekomen. Ja, in de etalages, maar die zijn niet om aan te zien. ’t Zijn allemaal sneeuwmannen, gezien ze geen borsten hebben. En ze zijn van plastiek of van piepschuim. De sneeuwman is lesbisch want hij is voor de vrouwen. En waarom die wortel als neus? Vraagt hij zich af? Er groeien helemaal geen wortels op de noordpool. De stad is versierd om Kerstfeest en nieuwjaar te vieren. Mensen diep weggedoken in hun opstaande kragen lopen hem voorbij alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat er in Antwerpen een sneeuwman ronddoolt. Maar in Antwerpen zijn ze veel gewoon hé?
Mischien moet hij het eens vragen aan een werkloze dakloze, die verkleumd in een portiek op de nacht wacht. Die waarschijnlijk morgenvroeg door de vuilnismannen gevonden zal worden. Ook als sneeuwman. Even koud en bevroren.
“ Zeg mijne vriend, waar kan ik hier een sneeuwvrouwtje vinden?”vraagt de sneeuwman aan de portiekman.
“ Euh, een watte?”
“ Een sneeuwvrouwtje?”probeert ’t sneeuwventje nog een keer.
“ Ge spreekt een beetje zoals prins Philippe, die zei dat z’n pasgeboren prinsesje een vrouwtje was. En de moeder is een teef en de vader een reu. Een sneeuwman die komt vragen waar hij een sneeuwvrouwtje kan vinden. ‘k Heb al veel meegemaakt, maar dat nog niet.”
“ Als je me helpt, mag je drie wensen doen en ik meen het…”zegt de sneeuwman met een bezwerende blik in z’n wateroogjes.
“ Zozo, een sneeuwmantovenaar, die bestaan dus ook ”meesmuilt de portiekbedelaar.
“ Natuurlijk bestaan die, de Kerstman en Sinterklaas bestaan toch ook ? En de Sneeuwkoningin? Nee, niet Fabiola, die ziet er uit als of ze gemaakt is van ijs, maar ik bedoel onze koningin hé? Sneeuwwitje, zeg je? Da’s haar dochter hé. wat vroeg je? Hoe wij ons voortplanten? Op een ijzingwekkende manier, ge wilt het niet weten. De ijspegels vliegen in ’t rond als wij de daad doen. Hebt ge al eens twee ijslollies zien vrijen? Nee? Ik ook niet, maar ‘k veronderstel dat het op een koele manier zal zijn. Waarschijnlijk is het daarom dat ijslollies die gaan vrijen altijd een koelbox bijhebben. Kwestie van het hoofd koel te houden hé? “
“ Okidoki, ’t is al goed, ’t is al goed, ‘k begin een snotvalling te krijgen van uw verhaaltje. Dus als ik u goed begrepen heb, want met die vrieskou tuiten m’n oren een beetje, mag ik drie wensen doen?”
“ Je mag drie wensen doen en die gaan stante pede in vervulling…”
“ Dan is m’n eerste wens dat ik een sneeuwvrouwtje krijg…”
En kijk, daar staat plots een schattig sneeuwvrouwtje met wipneus en silliconenborstjes.
“ M’n tweede wens luidt als volgt, ik wil een bankrekening die zo diep als de zee is.”
En kijk, op 4000 meter onder de zeespiegel lag er plots een Golden Visakaart met bijhorende bankrekening.
“ En wat is uw derde wens?”
“ M’n derde wens is dat gij hier m’n plaats inneemt, samen met uw sneeuwvrouwtje…”
En kijk, ook deze wens kwam uit. De sprookjes zijn de wereld nog niet uit hé?
“ Zeg sneeuwmannetje, hoe zit dat met m’n bankrekening?”vraagt de gewezen portiekbedelaar tevens dakloze werkloze.”
“ Uw rekening kunt ge gaan ophalen in de diepzee, als ge aan de Titanic komt, is het rechtsaf, ge kunt niet missen hé?”
“ Verdorie, nu mag ik eens drie wensen doen, en ze hebben me nog liggen. Maar allez, ‘k zal u maar laten met uw sneeuwvrouwtje zeker? Maak maar vlug wat kleine sneeuwmannekes. En de groeten aan de Eskimo’s als ge ooit nog teruggeraakt hé?”

De sneeuwman is nooit terug geraakt met z’n sneeuwvrouwtje. Want door de plaats in te nemen van de bedelaar was hij een mens geworden van vlees en bloed. ’s Anderendaags hebben ze hem teruggevonden in een bevroren plas, met een gelukzalige glimlach op z’n gezicht. In een houding die ik niet kan beschrijven, maar een onderdeel aan z’n lichaam zag er geweldig bloederig uit, zelfs in bevroren toestand.
En de bedelaar is tijdens de dooi gewoonweg gesmolten, maar naar het schijnt zou hij geen pijn geleden hebben. De moraal van dit ijzingwekkende verhaal? Geen. Totaal geen of het zou moeten zijn dat diene sneeuwman compleet gek was. Want zeg nu zelf, als ge een sneeuwvrouwtje kunt toveren met een wens, waarom deed dat kalf het niet in z’n eigen sneeuwlandschap? Wat het onomstotelijk bewijs is dat sneeuwmannen weinig of geen hersenen hebben. Een beetje zoals sommige politici hé?

©GoNo