Duivelbezwering voor gevorderden

" Zo beste vriend, ga maar even op de bank liggen en ontspan je een beetje…"
De man doet wat van hem gevraagd wordt en legt zich in foetushouding op de bank, met z'n rug naar de psychiater. Die terstond denkt aan pagina 666 van z'n cursus " Duivelbezwering voor gevorderde psychiaters". Daarin staat duidelijk beschreven dat de duivel er alles zal aan doen om een schijn van onschuld tentoon te spreiden. Na de foetushouding is er ook nog de kinderlijke brabbeltaal, het duimzuigen en plassen in de broek. Allemaal houdingen om gediplomeerde psychiaters af te leiden.
Maar dat zal bij hem niet pakken, als er sprake is van de duivel, zal hij hem als dusdanig erkennen en herkennen.
" Beste vriend, mag ik je bij je voornaam noemen, laten we afspreken dat ik je Toontje heet en jij mij Frans ?"
De man antwoordt niet, ligt met z'n gezicht tegen de muur geplakt en z'n ogen schitteren van ingehouden woede. De psychiater buigt zich naar voren en herhaalt z'n vraag die nu meer lijkt op een bevel dan een vraag. Hij raakt de man z'n schouder aan, wil hem naar zich toe draaien, maar trekt z'n handen terug als hij de intense warmte voelt die de man uitstraalt. Hier klopt iets niet, zoveel is zeker. Hij gaat terug in de zetel zitten, schuin tegenover de ligbank. Koortsachtig zoekt hij in z'n geheugen naar een beschrijving van dit gevoel uit z'n cursus. Ergens moet dat toch beschreven staan? De man draait zich langzaam naar hem toe. 't Is te zeggen, z'n hoofd draait driehonderzestig graden, zoals in de film " The Exorcist". De psychiater gelooft z'n eigen ogen niet en denkt dat hij dringend psychiatrische hulp nodig heeft.
" Jij mag mij Toontje heten, maar let een beetje op uw toon, want het zou kunnen dat ge straks een toontje lager zult zingen, dus laat dat denigrerende toontje maar achterwege."
" Laten we dan maar met de sessie beginnen, meneer Toontje, als u klaar er voor bent alstublieft, dankuwel!" zegt een duidelijke uit het lood geslagen Frans.
" Ik ben er klaar voor, meneer Frans de psychiater" meesmuilt Toontje.
" Ik ga u proberen terug te brengen naar de tijd toen u nog in de baarmoeder zat, toen u nog een zaadcelletje was en van daaruit gaan we verder werken aan uw problemen. Een regressie noemen wij dat. Want alle problemen hebben een oorsprong en zijn terug te vinden in een vroeg stadium."
" Prachtig die uitleg , maar 't zal me benieuwen, ik denk niet dat je wilt weten hoe m'n vroeger stadium was…"
" Laat dat maar aan mij over, per slot van rekening ben ik gediplomeerd en betaal je er ook nog voor hé?"
De psychiater schuift z'n zetel dichterbij en zit nu op een armlengte van z'n toekomstige patient. Of moet ik zeggen: client? Hij kijkt bezwerend recht in de ogen van Toontje. Die ogen van Toontje lijken wel te veranderen in vuurpoelen, hij voelt zich opgeslorpt en moet plotseling denken aan het vagevuur. De tussenstap naar de hemel of de hel. Maar dit zijn fabeltjes uit een lang vervlogen tijd, toen men de mensen vanalles voorloog om hen koest te houden. De ogen van Toontje staan nu wijdopen, de oogpupillen zijn vlammen en werken verlammend als het ware. De psychiater voelt hoe hij de macht verliest over de situatie, bedenkt nog wie onderzoekt wie hier. Er is geen weg terug, de tijd blijft stilstaan, dit is een andere wereld. Een wereld die hij niet kent, een wereld die niet in z'n cursus staat. Dit is de wereld van Satan en andere gevallen engelen.
" Welkom in mijn wereld…"hoort hij Toontje zeggen.
Frans, de alom gereputeerde en gerespecteerde psychiater, kijkt nu in een vuurpoel, een zee van vuur waarin ontzettend veel mensen huilen van de pijn door de wonden, die telkens genezen om dan nadien opnieuw te verbranden. Er lopen twee mensen naar de rand, moeizaam door de vele brandwonden. Hij herkent ze niet. Wat willen die van hem? Op een teken van Toontje zijn plots de brandwonden verdwenen en ziet hij z'n vader en moeder staan. Z'n vader, een legerarts en z'n moeder een verpleegster, die elkaar vonden tijdens de bombardementen van Ieper en omstreken.
" Waarom zijn jullie hier en niet in de hemel?" waagt Frans te vragen.
" Omdat we de gesneuvelden bestolen hebben, van hun geld en van hun identiteit.Gouden kettingen, gouden ringen, portefeuilles en zelfs gouden tanden. Maar we hebben het gespaard om uw studies te betalen, anders waart ge nooit psychiater kunnen worden hé?"
" Maar ik wou helemaal geen psychiater worden, ik wou piloot worden en de wereld rondvliegen, andere culturen leren kennen. Jullie hebben mij gedwongen om psychiater te worden, anders zouden jullie er voor zorgen dat er niets te erven viel…"
" Maar nee, dat was maar een grapje…"
" Als je wil, kan je hun plaats innemen, tijdelijk, zo werkt dat hier, want je moet niet onderdoen voor je ouders, je hebt je ook verrijkt op kosten van je goedgelovige patienten, nietwaar Franske?"
Toontje laat een duivelse lach horen, die hem doet terugdeinzen, weg van de rand van het vagevuur…

Er zit een psychiater met wijdopengesperde ogen te kijken naar een man die op een ligbank, in foetushouding ligt te snurken. Een man, die slaapt met z'n ogen open. Ogen die zwart zien van het hellevuur. Waaruit kronkelende vlammen als handen grijpen naar de psychiater. De spreekkamer stinkt naar solfer en de telefoon blijft rinkelen…

©GoNo