COCO

Marie heuren papegaai is weggevlogen, door het open keukenraam. Moest het gesloten geweest zijn, was hij waarschijnlijk te pletter gevlogen. Marie is er van aangedaan, ze had het beestje al 15 jaar. Kommer en kwel hebben ze samen gedeeld en na de dood van haar man, was CoCo haar enige liefde.
Maar haren Coco was een venijnig beestje, die ooit eens in m’n vinger gebeten heeft. Toen ik een welgemeende “verdomme” liet horen, lachte dat rotkreng mij nog uit ook. Sedertdien als ik binnen
kwam, riep hij al van verre: “ verdomme”.
Marie is een beetje vergeetachtig aan ’t worden, wat gezien haar leeftijd volstrekt normaal is. Ze vergeet af en toe haar Cocootje eten te geven of z’n kooi proper te maken. Volgens mij de reden dat Coco het hazenpad of moet ik zeggen het vogelpad gekozen heeft. Ge kunt niet liefhebben met een leeg buikske hé? Toch niet als ge van nature uit een vogel zijt.
Marie heeft nu overal affiches op laten hangen aan de bomen in m’n straat, naast de affiches van verdwenen honden en katten. Minouche, Polleke, Max en Coco, ik ken ze allemaal van naam en foto.
Het lijkt hier wel Child Focus, maar dan voor huisdieren. Hoeveel verdriet schuilt er niet achter deze verdwijningen? Wie zal het zeggen hé? ik ben bijna geneigd te denken dat er hier een bloeiend handeltje achter steekt. Maar dat zal wel met m’n wantrouwen te maken hebben. Mijn kat is overleden tengevolge van een dodensprong, ik ben er nog niet goed van. Ik twijfel nog steeds om een andere kat in huis te nemen, maar ik ben al blij dat ik zelf eten heb. Laat staan dat ik zo’n beestje de zorgen kan geven die zij of hij van mij verwacht.
Wat mij opviel is dat de meeste verdwijningen in de zomermaanden gebeuren. Bij Coco ligt het anders, dat was vorige week. Maar m’n vermoeden is daarmee bevestigd dat diene Coco geen fluit van de kalender afweet. Zo slim was hij nu ook weer niet. Napraten kon hij als geen ander, dat moet ik ruiterlijk toegeven. De lelijkste woorden eerst. Hij deed me soms denken aan sommige politici. Een grote bek en voor de rest niets. Bij Coco was het een grote bek en een bloedende vinger, die gedept werd met Betadine en een grote strik er rond. M’n vinger leek wel een kerstcadeautje. En kloppen dat het deed, niet te geloven. Ik kreeg de wijze raad om naar de dokter te gaan, om een spuitje te krijgen tegen tethanos. Raad die ik niet opgevolgd heb, voor die prijs eet ik een hele week. En na die halve fles ontsmetting ben ik er zeker van, dat ik immuun ben voor eventuele allerhande bijtgrage diersoorten.
Coco is verdwenen met de noorderzon, waarschijnlijk naar het Amazoniënwoud. Ik weet niet hoe rap zo’n papegaai kan vliegen, maar ik vermoed dat hij er nu zo ongeveer moet zijn. Als je ooit langs die kanten komt en ge hoort een welgemeende “ verdomme” uit een tiental papegaaienkelen, dan mag je er zeker van zijn dat het Coco is die les gegeven heeft aan z’n soortgenoten. Zeg hem dan dat Marie hem mist en niet meer zal vergeten z’n kot te kuisen of eten te geven. Maar ik vermoed dat het hem worst zal wezen. Vrijheid, blijheid hé?

©GoNo