Esmeralda

Er dobbert een wit bootje in de haven
Esmeralda, in sierlijke letters geschreven
naam die me aan groene ogen doet denken
't lijkt of dit bootje zich aan mij wil schenken

ik zit op een bankje in de haven, te kijken
hoe Esmeralda zachtjes met haar kontje wiegelt
hoe die priemende voorsteven van haar
mij een andere en betere wereld voorspiegelt

de klok op de toren staat voorgoed stil,
de wijzers voor eeuwig en altijd op halfnegen
de masten van de bootjes zijn als armen
die willen omarmen, maar iets houdt ze tegen

mensen bevroren in hun doen en laten
hallucinant beeld, wat is hier toch aan de hand
ik doe hun schedelpannen op een kiertje open
maar vind niets dat lijkt op een beetje verstand

zelfs hun gezichten zijn verwrongen maskers
verwrongen van hun eigen gecultiveerde haat
met een laagje vernis dat ze beschaving heten
maar dat voor de rest nergens, nergens op slaat

hé daarbinnen, roep ik in zo'n gore schedelpan
ben je gefrustreerd omdat je mijn Esmeralda
mijn dobberend bootje niet meer afpakken kan
had haar dan geleid naar een veilige plek
toen ze stuurloos, kapotgeslagen door een lek
aan het zinken was, 't was mijn open hand
die haar bescherming bood tegen regen en wind
Esmeralda, die zich nu in m'n veilige haven bevind

ik verlaat m'n zelfgeschapen haven
deels met bedroefd hart, deels blij
vannacht kom ik terug met Esmeralda praten
vannacht is ze terug van en bij mij

©GoNo