HK van de Gestapo & Sicherheitsdienst

Harry B. Down voelde zich niet op z'n gemak. De rit ging naar de Prinz Albrecht Straße 8, het hoofdkwartier van de Gestapo en de Sicherheitsdienst. Tijdens de rit werd er geen woord gesproken. Harry had er ook geen behoefte aan, was al blij dat hij even z'n gedachten kon ordenen. Hij keek quasi nonchalant door het raampje van de Mercedes. Het leek wel of gans Berlijn bevlagd was met swastikasymbolen. Maar wat hem nog het meeste opviel, waren de arbeiders in grijsgestreept pak die overal aanwezig waren. En overal die eeuwige Jodenster. Maar de zon scheen en de lachende burgers zagen en hoorden niets.
De wagen stopte voor het impossante gebouw, waar de dreiging tastbaar was. Iedereen wist als men éénmaal hier binnenkwam, er geen weg meer naar buiten was. Tenzij in een vrachtwagen die richting concentratiekamp reed.
Herr Schmidt stapte uit en liep gezwind de trappen op naar de ingang, die bewaakt werd door twee in het zwartgeklede SS'ers. Dit is het huis van de Dood, dacht Harry cynisch. Harry met aan beide zijden een Gestapoman, volgde in het spoor van Herr Schmidt. De trapzaal mocht er wezen, het leek wel het Koninklijk Paleis in Laken. Links en rechts waren er deuren, die toegang gaven tot de burelen van de verscheidene staatsdiensten. Maar het was in de kelders dat het werkelijke verhaal van deze diensten zich afspeelden.
“ Zet u, mein Lieber Freund..” sprak Herr Schmidt gemoedelijk.
“ Danke Karl..” prevelde Harry, toch een beetje onder de indruk.
“ Cognac, whisky of iets anders ?” vroeg Karl Scmidt, zich bewust van z'n dominante positie.
“ Whisky graag...”
Met een vingerknip van de meester, kwam een bediende het gevraagde brengen, sloeg de hielen tegen elkaar en zette het glas op de salontafel. Harry keek eens rond, terwijl hij aan z'n glas nipte. Dit moest ooit het ontvangstsalon geweest zijn, waar alle hoge gasten hun entree gemaakt hadden. Maar waar eens een schilderij van keizer Wilhelm gehangen had, hing nu een levensgroot doek van de Fuhrer. Een Fuhrer die hem met z'n priemende ogen doorboorde. Een Leider die als het ware in z'n ziel keek. 't Is maar een schilderij, bedacht hij zich. Niets meer en niets minder. Herr Schmidt had z'n ogen gevolgd en gezien dat Harry gefascineerd was door dat schilderij.
“ Mooi nietwaar ? De Fuhrer heeft er zelf voor geposeerd in de Kanselarij. Het was een hele eer om het hier te mogen hangen bij de inhuldiging van deze Diensten...” sprak Karl Schmidt met lichte ironie, die Harry niet ontging.
“ Jawohl, 't is inderdaad knap en levensecht geschilderd, moet ik zeggen...”. Zijn blik werd onweerstaanbaar naar het doek getrokken. Hij begon te begrijpen waarom die man zo aanbeden werd. Hij voelde de demonische kracht die van hem uitging, de samengebundelde slechtheid en kwaadheid, verenigd in één persoon. Het deed hem denken aan het verhaal van de Anti- Christ. De duivel heeft vele gedaanten stond er in de bijbel.......

©GoNo 4