Aankomst in Berlijn.

De overvolle trein stopte in Station Sungauer Straße, een Berlijns stadsdeel, waar overal grootschalige werken bezig waren. Het was een voor die tijd modern gebouw, uit donkere bakstenen. De gevel was versierd met hakenkruisvlaggen en uit de luidsprekers schalden Duitse marsmuziek, onderbroken door mededelingen voor de reizigers.
Een peloton dwangarbeiders met en zonder Joodse ster, waren bezig het stationsplein opnieuw aan te leggen. Dit allemaal onder het waakzaam oog van bewakers in bruine uniformen. De reizigers sloegen er geen acht op, 't was de gewoonste zaak ter wereld. De Nieuwe Orde was gevestigd en zij behoorden tot de elite. Joden hadden hier geen bestaansrecht meer. Joden waren untermenschen, minder waard dan hun Duitse herdershonden, die opgehitst werden door hun bewakers. Het was een halicunant schouwspel. Een voorproefje van wat nog komen moest....
Harry kon het weinig schelen, proefde de sfeer met volle teugen alvorens zich naar het stationsbuffet van het pasgeopende station te begeven. Het stationsbuffet had z'n deuren geopend op 1 juli '34 en het rook er nog naar de verf. Zo lost men hier een crisis op, dacht hij. Waarbij hij voorbij ging aan het feit dat de vernieuwing van dit stadsgedeelte mensenlevens kostte. Joodse mensenlevens.
Hij zocht een plaatsje vanwaar hij de toegangsdeuren gemakkelijk kon zien. Hij had nog wel even de tijd voor z'n oude vriend Herr Schmidt aan zou komen. Herr Schmidt had nu een hoge functie bij de Sicherheidsdienst. De binnenlandse veiligheidsdienst van het nieuwe regime. Herr Schmidt was zich bewust van z'n belangrijkheid en als tweede man in bevel, was het zijn taak te zorgen dat er orde en tucht heerste in het Berlijn anno '34.
“ Ober, eine kaffee bitte...”
“ Jawohl...”was het antwoord, kort en bondig.
Twee mannen met lange zwarte lederen jassen zetten zich neer enkele tafeltjes van hem verwijderd. Onopvallend probeerden ze hem en de andere reizigers in het oog te houden.
Het was duidelijk dat ze geen toevallige bezoekers waren. Er ging iets sinisters van hen uit. Ze keken op de klok alsof ze iemand verwachten. De klok trok er zich niets van aan en tikte rustig de tijd weg.
“ Bitte sehr....”zei de ober en maakte zich uit de voeten. Blijkbaar vertrouwde hij het zaakje niet helemaal. Die lederen jassen zaten daar niet voor niks, was z'n gedachtengang.
“ Danke..” antwoordde Harry onbewust, terwijl hij de deuren in 't oog hield.
't Was goeie koffie. En men serveerde de koffie met verse room. Daar konden ze in België een puntje aan zuigen. Hij grinnikte bij de gedachte aan dat zuigen. 't Was nu niet de moment om aan z'n mooie Elise te denken, hij was hier om zaken te doen. Zaken die een fortuin zouden opbrengen. Zaken die z'n huwelijk zouden redden. Maar hij dwaalde af.
“ Guten Tag, herr Down, liebe Freund...” hoorde hij plots de bromstem van z'n oude vriend Schmidt.
“ Euh, Guten Tag, liebe Herr Schmidt”
Herr Scmidt stond achter hem, geflankeerd door de twee mannen in zwarte lederen jassen. Vanwaar kwamen die ineens opgedoken ?
“ Wilt u ons volgen naar onze wagen, bitte ?”
Harry B. Down stond recht en liep onder het oog van de reizigers mee naar hun Mercedes, die met draaiende motor stond te wachten. Het leek wel een goedkope spionagefilm, maar dit was Berlijn. Het echte Berlijn. Waar de nazi's de lakens uitdeelden.......

©GoNo 3