Afreis naar Berlijn 1934

Vandaag heb ik mij volledig geconcentreerd op het verhaal van 't Kasteeltje. Via google en andere zoekmachines ( waar het internet allemaal niet goed voor is ?), begint m'n speurwerk eindelijk vruchten af te werpen. Een stamboomonderzoek brengt me bij de namen die ik zoek. Namen waar een dichte mist over hangt. Ik krijg een onbehaaglijk gevoel. Ben ik iets op het spoor, dat het daglicht niet mag zien ? Iets dat verdwenen is in de nevelen van de tijd ? Maar ik zal tot op het bot gaan.....

Harry B. Down zat 's morgens de krant uit te pluizen. De politiek en de sport konden hem maar matig boeien. 't Was hem meer te doen om de beursberichten van New York, Tokio en Brussel. De Verenigde Saten waren de crisis nog steeds niet te boven gekomen.
Europa evenmin. Zijn aandelen zakten naar een dieptepunt. Zijn humeur ook. Het tij moest toch één keer keren. Er was maar één oplossing voor deze crisis en dat was oorlog. Het was bewezen dat er na iedere oorlog, tien jaar nodig was om een land in puin terug op te bouwen. Waarna er een periode volgde van betrekkelijke rust, stabiliteit en vrede. De economie draaide dan terug op volle toeren en de aandelen stegen. In Duitsland was een man opgestaan, die korte metten gemaakt had met de werkloosheid en de economie een nieuwe impuls gegeven had. Ze noemden hem de “ Fuhrer”. Adolf Hitler was geliefd bij de Duitsers. Hoewel de Fuhrer een Oostenrijker was, had hij de Duitsers zijn volk genoemd. “ Ein Volk, ein Reich, ein Fuhrer.” De mensenmassa's dweepten met hem. Zijn toespraken werden wereldwijd via de radio uitgezonden. Propaganda first class. En telkens waren het de Joden die de oorzaak waren van de wereldcrisis. De Joden, die vuile spelletjes speelden met andermans geld.
Dat deed de propagandamachine van Dr. Goebels de Duitsers geloven. En ze kregen navolging in andere landen de nationaal-socialisten, kortweg Nazis geheten.
Harry B. Down had mensenkennis, veel mensenkennis. Iets zei hem, dat deze A. Hitler een wolf in schapenvacht was. Iets zei hem dat hij moest beleggen in de wapenindustrie.
Daar zat het geld en zou er geld te verdienen vallen. Maar hij was nog steeds Amerikaans staatsburger en president Roosevelt liep niet hoog op met dat korporaaltje die nu de leider van Duitsland en Oostenrijk was. Maar Harry had connecties tot in de hoogste kringen, ook de adelijke kringen van Duitsland. Hij kende de Saksen-Coburgs Gothas als zijn eigen broekzak. En geheel toevallig was de koning der Belgen ook een Saksen-Coburg. Als hij nu eens zou samenwerken met Krupp, de staalbaronnen, die bezig waren met Duitsland te herbewapenen ? Hij kon via zijn trust wel geld ter beschikking krijgen om te investeren in de oorlogsindustrie. Want een oorlog zou er komen, hoe dan ook.
Het leven dat hij nu leidde gaf hem bitter weinig voldoening, hij die gewoon was om in luxe te leven. Ze hadden zelfs geen bedienden meer. Verdomme, waar bleef die koffie ?
Hij stond op en slenterde naar de keuken om z'n koffie zelf te zetten. Zijn mooie Elise sliep nog, was nooit geen vroege vogel geweest en zeker niet na een feestje dat geduurd had tot drie uur in de morgen. Wat een vrouw, hij bewonderde haar. Als zij haar entree maakte, zweeg iedereen. En de jaloerse blikken die hem te beurt vielen, deden hem alleen maar glunderen van misplaatste trots. Bij het inschenken van z'n koffie, stond z'n besluit vast. Hij zou naar Berlijn afreizen......

©GoNo