" GoNo, We Have a Problem....."

Bij m'n afdaling naar de maan, loopt het grondig mis. “ Houston, we have a problem ?” Spijtig voor mij, maar Houston had zelf problemen met een onbestuurbare raket, die op weg was naar het Witte Huis, waar Obama nietsvemoedend z'n Brusselse spruitjes aan 't verobberen was. Hier in de ruimte, verwacht ge toch van een goede verbinding te hebben met uwen gsm, voor de Nederlandse lezers uw mobieltje. Niets is minder waar. Wat was het probleem ? Het probleem was dat m'n stuwraketten er de brui aan gegeven hadden. Met andere woorden, m'n GoNo2 -superraket had de pijp aan St-Maarten en andere soortgenoten gegeven. Het begint er sterk op te lijken dat ik de pijp uitga. 'k Had België nooit mogen verlaten, maar ge zijt jong en ge wilt wat hé ?
Maar het vel van de beer wordt niet verkocht voor er een grondige autopsie gebeurd is, zei m'n grootvader altijd. En die kon het weten, want hij was jarenlang stroper geweest. Maar dit terzijde en totaal buiten de kwestie. Het ging hier om m'n leven, die met een oerknal uit z'n voegen zou barsten. Tiens, wat staat die Amerikaanse vlag daar te doen ? Zijn ze dan toch echt hier geweest ? En ik die dacht dat het allemaal studiowerk was, hoe een mens zich kan vergissen toch ?
Er zat niet anders op om een buiklanding te doen met m'n raket, persoonlijk heb ik niets tegen dit soort van landingen. Als er maar een pittig vrouwtje onder ligt. Hebt ge hem ? Ja ?
Goed zo, ikke niet. Ik heb andere zorgen aan m'n atronautenhelm. Waarom floept er hier een rood lichtje constant aan en uit ? 't Werkt op m'n systeem en ook een beetje op m'n zenuwen.
Weg ermee, eens goed op kloppen, als ik dan toch moet sterven, zal het met een ferme klop zijn. Krijg ik daar een patat van jewelste, dat knoppeke dient om de noodparachutes te ontvouwen. M'n hoofd word met een smak tegen de binnenkant van m'n astronautenhelm geplakt en de weinige overgebleven tanden spelen piano op m'n ribbenkast. Jawadde, op aarde zag ik al veel sterren, maar hier lijken ze een stuk dichterbij. Ik zie alle sterren van de hemel, wat langs geen kanten klopt, want er is hier geen hemel.
Maar de landing verloopt verder vlekkeloos, buiten de barstende hoofdpijn is er niets aan de hand. Voilà, ik ben geland op een paar meters van de Amerikaanse vlag. Ik stap uit om de schade aan de stuwmotoren te overschouwen en eventueel te repareren. Ik hoop dat ik ze kan herstellen. Want als ik hier moet wachten op een bus van Greyhound, ben ik met m'n patatjes nog niet thuis. Die Amerikaanse vlag moet dringend eens gewassen worden, zo vuil.
Zou ik er m'n GoNo-vlag niet naast hangen, kwestie van te laten zien dat ik hier ook ben geweest ? En 'k zal een pakske Dreft bij die vuile vod van die imperialistische Amerikanen zetten, een betere hint kan ik hen niet geven hé ?
Kijk, daar staat nog een godvergeten maanlander. Kan ik gebruiken als openbaar toilet. Nu nog een maanwc-madam vinden en m'n broodje met maanzaad is gebakken. 'k Vraag me altijd af waar die velden op de maan met zaad liggen, 'k heb er geen gezien. Enfin, de schade valt goed mee, gewoon een verstopping in de uitlaat van één van de motoren. Waarschijnlijk opgepikt bij het verlaten van de blauwe planeet. Er zwerft wat rond in de ruimte, niet te geloven. En zeggen dat er boetes staan op sluikstorten.
Tijd om een Senseooke te maken en wat te genieten van een fikse maanwandeling. Ik denk dat ik gemakkelijk de 300 km kan halen. 'k Hoef maar te springen om ineens 200 meter te overbruggen. 't Is gelijk een trampoline, maar dan zonder trampoline, als ge begrijpt wat ik bedoel. 't Is hier wel rustig, af en toe valt er een rotsblokske ter grootte van een volwassen voetbalveld neer, maar voor de rest is het kalm....
Open einde....

©GoNo