9 Geen briefje, geen kaartje...

Elise Orny de Wernimont zat mistroostig uit het raam te staren. Het regende nu al drie dagen aan één stuk, wat haar humeur niet ten goede kwam. Harry, haar man, was eveneens drie dagen weg op zakenreis naar Duitsland en had nog altijd niets van zich laten horen. Geen briefje, geen kaartje, zelfs geen telfoontje. Het leek wel of hij van de aardbodem verdwenen was. Ze vond dat hij nogal geheimzinnig deed over z'n zakenreis. Toen ze hem om meer uitleg vroeg, was z'n enige antwoord: “ Top Secret “. Daarmee was de kous af en ze wist dat ze hem geen vragen meer moest stellen want er zou toch geen antwoord komen. Haar zoontje Patrick logeerde bij haar zuster Solange, die in Arlon woonde, waar ze een buitenverblijf bezat.Wat was het lang geleden dat ze daar nog geweest was. Ze herinnerde zich de jacht, met een meute honden die een everzwijn opjaagden. 't Was heerlijk in de bossen van Arlon te wandelen , tussen de rotsen. 's Nachts zag men overal glimwormpjes die precies duizenden lichtjes met zich meedroegen. Toen Patrick een jaar of drie was en vroeg wat die lichtjes betekenden, had ze hem gezegd dat het de zieltjes van kleine kinderen waren. Patrick geloofde haar en van toen af probeerde hij aan ieder lichtje een naam te geven. Onbegonnen werk, want er waren er zoveel....
Verdomme, waarom belt hij toch niet ? Of heeft hij een maitresse ? De laatste tijd was er van seks weinig nog in huis gekomen, bedacht ze zich. Het kon bijna niet anders of hij had iemand leren kennen. De klootzak. Drie dagen zonder een teken van leven. Drie dagen dat de tortelduifjes waarschijnlijk met elkaar in bed lagen te vrijen. Wat lette haar om ook een minnaar te nemen ? Ze voelde zich kwaad worden, zij die altijd in het middelpunt stond, zat hier te verkommeren als een begijntje in het Begijnhof van Antwerpen. Wat dacht dat meneerke Down wel ? Een prinses, zelfs al is het een bastaardprinses, heeft ook haar rechten. Vanavond zou ze uitgaan en ze was niet van plan de nacht alleen door te brengen. O nee. Geen sprake van. Wat meneer Harry B. Down kan, kan ik ook dacht ze. Er waren kerels genoeg die met haar naar bed wilden. Ze wist dat ze mooi en charmant was. Ze hoefde maar te knippen met haar vingers. Wacht maar af, Harry, wacht maar af.
Wanneer gaat het nu eindelijk eens ophouden met regenen ? Wat een kloteland toch. Ze kreeg al spijt dat ze niet meegegaan was met Harry naar California, maar hun zoontje was zo ziek dat de dokter het afgereraden had om zo'n verre reis te maken. Nadien was het er niet meer van gekomen. De verveling begon toe te slaan, de tijd ging langzaam voorbij en de regen tokkelde tegen de ramen. Ze begon zich af te vragen of ze nog wel van Harry hield. Bij momenten had ze schoon genoeg van dat heerschap, maar als hij met hun zoontje speelde, was ze vertederd. Patrick was z'n oogappel, z'n opvolger.....

©GoNo