Pijn Die Nooit Verdwijnt

Pijn die nooit verdwijnt


Na al die jaren van pijn en verdriet, zou men denken dat men gehard zou moeten zijn. Niets is minder waar. Ik heb de gebeurtenissen uit m'n jeugd nooit verwerkt, ik heb ze alleen maar in een donkere kamer van m'n brein weggestoken. Af en toe, als ik zit te mijmeren, gaat plots de deur op een kier en zie ik flarden van herinneringen. Ik zie een kleine jongen staan, huilend, om genade smekend. Ik zie twee behaarde handen, een broeksriem in de hand. Een vader, die ik met de beste wil van de wereld geen gezicht kan geven. Alleen die zwartbehaarde handen en die broeksriem, zijn het enige beeld dat ik heb.
Ik roep op m'n moeder: “ Mama, mama....” , maar ze komt me niet ter hulp. Ik incasseer de klappen, die striemen achterlaten op m'n huid. Het duivelse gelach van m'n vader klinkt in m'n oren. Vader die zoals gewoonlijk gedronken heeft en z'n frustraties botviert op mij. Als de hel bestaat, heb ik die al meegemaakt.
Ik kruip over de grond, probeer me te beschermen, maar bij iedere slag van z'n broeksriem krimp ik inéén.
Er is geen ontkomen aan, geen uitweg uit dit lijden. Ik wil alleen maar dood, opdat die lijdensweg zou stoppen. Ik was toen acht jaar en verlangde naar de rust en de stilte van de dood.......
“ Mama, 'k krijg ik een boterham aub ?”
“ Nee, ge kunt gaan slapen zonder eten of moet ik uw vader soms sturen ?”
Als een geslagen hond, wat ik ook was, druip ik af. Bang dat ze hem ging sturen. Bang om terug een pandoering te krijgen. Bij het minste gekraak op de trap, kruip ik diep onder m'n deken. Ik huil en niemand hoort het.
Ik zit hier voor m'n pc en mijmer zo maar wat aan. En ik voel de pijn van de slagen, de pijn van hulpeloos te zijn, de pijn van een moeder gehad te hebben die niet voor me opkwam omdat ze me niet wou.
Men zegt dat tijd alle wonden heelt. Ik zeg u dat mijn wonden nooit geheeld kunnen worden, die zullen blijven etteren tot ik de rust en de stilte van de dood zal gevonden hebben.....

©GoNo