Slechte tijden voor kabouters.........

Kabouter Plop zag het niet meer zitten, de reden dat hij dan maar bleef staan. En al staande overdacht hij zo eens z'n kabouterleven. Waar was de tijd, toen z'n kaboutermama -en papa nog leefden. Kabouter Plip, z'n papa was de stichter-fondateur van het Melkhuisje, toen nog het Chocoladehuisje. Wegens het komen en gaan van kabouterhomo's en kabouterlesbiènnes. Jaja, beste lezer(es), die waren er ook onder het kaboutervolkje of wat dacht je ? Kabouter Plip was zn tijd ver vooruit en op z'n 173ste verjaardag vond hij nog de kaboutercondoom uit, toen hij aan het experimenteren was met een rubberplant, die kabouter Stanley meegebracht had van ver over zee. Van een land waar een volkje woonde, die ietske groter waren dan de Plopperkes. Dat land heette “ Het Land van de Pygmeeën”.
Maar kabouter Plip was te laat met z'n uitvinding. De helft van z'n populatie werd van de kaart geveegd door die vreselijke ziekte “aids” genaamd. Aids was feitelijk een afkorting van “Alles in de shit “. Meer uitleg en een tekeningetje moet ik niet maken, zeker? En toch deed kabouter Plip gouden zaken, want als hij ze al niet verkocht als preventiemiddel, dan toch als ballonnetjes, die menig kabouterkinderfeestje opgefleurd hebben.
Kabouter Plap, z'n kaboutermama, was vroeger operazangeres geweest bij de KabouterOpera van het Bois de Boulogne. Hoe ze in het Kabouterbos geraakt is, is een ander verhaal 't Schijnt iets geweest te zijn met een scheve kabouterschaats van kabouter Plip, zo'n 199 jaar geleden. Kabouter Plop was het al lang vergeten en de rest van de kabouterwereld ook. Af en toe sprak men er nog wel eens over, maar meestal was het in besloten kring, als kabouter Plop er niet bij was. Kabouter Plop was nogal opvliegend van aard en kon aardig uit de hoek komen als het hem niet aanstond.
Een arme kabouter was hij niet. Verre van. De helft en nog een beetje meer was familiebezit. Hij verhuurde zelfs paddestoelen aan minder gefortuneerden dan hij. Hij had ook z'n eigen sociale dienst opgericht: “ Het Plopfonds voor Hulpbehoevende Kabouters”. Dat had hem zoveel stemmen opgeleverd, dat hij verkozen werd tot Commissaris van het Plopjesvolk. Met verregaande bevoegdheden. Hij was het die ook onderhandelingen voerde met de veschillende grote-mensenzenders, wat hem geen windeieren legde.
Spijts al z'n succes, was hij niet gelukkig. Hij miste iets in z'n kabouterleven, hij miste een vrouwtje. Eéntje waar hij z'n slaapverhaaltjes aan kon vertellen. Eéntje die z'n plopkoeken lustte en z'n Melkhuisje kuiste. Veel keus had hij niet in het Kabouterbos. Kabouter Kwebbel babbelde te veel en te lang. Kabouter Smal was altijd maar bezig met haar uiterlijk. Hij verdacht er die twee van een geheime relatie te hebben.
Zo weinig toonden ze interesse voor de mannelijke kabouters.
Als het zo verder ging, was het Kabouterbos gedoemd om uit te sterven. 't Zijn slechte tijden voor kabouters, dacht hij rechtstaande, omdat hij het niet meer zag zitten. Hij moest er iets aan doen, maar wat ?
De hulp inroepen van K3 ? Of Piet Piraat ? Of Bessy met haar schetenlatende varkentje ? Misschien kon hij het eens vragen aan Bumba of aan Mega Mindy ? Maar die woonden allemaal in Studio 100. En daar geraakte je zomaar niet binnen. Of je moest al ene van de Planckaerts of de Pfaffs zijn. En dan nog.....
Kabouter Lui bracht de post. Er was een pakje bij, in bruin papier verpakt. Van één of andere uitgever.
Er zat een gedichtenbundeltje in: “ Langs de waterkant....”
En plots wist hij aan wie hij raad kon vragen.....

Vanmorgen kreeg ik een e-mailtje of ik dringend naar het Kabouterbos kon komen. Héél dringend, een zaak van leven of dood. 'k Ben eens op internet gaan zoeken waar dat verrekte Kabouterbos mag liggen.
't Zou ergens in Kasterlee liggen, ergens aan de Hoge Mouw.
Geloof me of niet, maar ik ben blij dat ik die kabouterdreumessen eens van dichtbij kan zien. Misschien schrijf ik er wel een boek over. “ GoNo's Reisverhalen in Kabouterland” of “ Wonderlijke Avonturen in Plopsaland...”
Ik laat nog wel iets horen, maar nu ga ik mijne rugzak pakken en inpakken......

©GoNo