" Ooit zien we elkaar weer......."

Tot op het laatste moment heeft ze gelachen en niemand wist waarom. Zelfs de dokters stonden voor een raadsel. Was het haar blindelings geloof in een betere wereld ? Of was het haar geloof in Jezus ?
Ze had leukemie en nog maar een paar maanden te leven. Volgens de dokters toch. Maar ze bleef lachen, ook al kwam het einde in zicht. Ze had nog zoveel willen doen. Doen wat andere kinderen van haar leeftijd ook deden. De wereld verkennen, zichzelf ontplooien, dromen van wat ze later wilde worden.
Ze bad 's avonds tot Jezus, vroeg Hem om te mogen leven. Beloofde Hem van dokter te worden, zodat ze andere kinderen kon helpen. Ze voelde z'n aanwezigheid en bad nog harder. De dokters zeiden dat ze een straffe wil had om te overleven en een vechter was. Maar ze kon niet eeuwig vechten......
Ze voelde haar einde naderen, ze wist dat haar bidden hopeloos was. Maar toch bleef ze bidden voor haar medepatientjes, die er even erg aan toe waren als zij. En ze bleef glimlachen, alsof ze wou zeggen: “ er is nog hoop”.
Haar ouders huilden om hun kind, wilden niet geloven dat het voorbij zou zijn. God bestaat niet, God is onrechtvaardig, ons kind heeft niemand iets misdaan. Waarom, waarom ? Een antwoord kwam er niet.....
De dokter sprak van enkele uren, hoogstens één dag. Af en toe viel ze in een diepe slaap, maar als ze ontwaakte sprak ze van Jezus en de engelen die ze gezien had. Jezus had haar gezegd niet bang te zijn, de engelen zouden haar begeleiden naar Hem. En ze geloofde Hem. Haar ouders dachten dat ze het allemaal maar droomde of hallucineerde. Zij wist wel beter en sprak hen moed in. De omgekeerde wereld.
Een kind is gestorven, zachtjes ingeslapen. Met een glimlach op haar lippen. Ze leek helemaal niet dood, ze leek wel een engel. Wat ze ook was.
Twee engelen daalden uit de hemel, namen haar mee op weg naar Jezus. Zoals beloofd. Ze was niet bang, voelde zich, na lange tijd, weer goed. Ze keek nog éénmaal achterom en prevelde :” Niet huilen mams en paps, ooit zien we elkaar terug.......”

©GoNo