Frustratie......
Frustratie......
Ik geraak zo stilletjesaan gefrustreerd, ik voel dat er na bijna zeventien maanden WMH, nog weinig overblijft van m’n motivatie, waarmee ik hier gestart ben.
Het was de bedoeling om terug voeling te krijgen met de werkvloer, terug een sociaal leven te leiden. ’t Ene zou wel het andere meebrengen.
Maar na zeventien maanden moet ik tot de conclussie komen dat ik weinig of niets geleerd heb hier. Het weinige dat ik hier geleerd heb, is miljoenen kg inbrengen tot meerdere eer en glorie van de statistieken. Wat kan ik in godsnaam daar mee aanvangen als ik moet gaan solliciteren?
Soms heb ik de neiging om er de brui aan te geven, omdat ik gewoon geen toekomst zie in wat ik hier aan het doen ben. Maar ik moet doorzetten om in orde te geraken met m’n sociale uitkering, in casu: “den dop”. En daar draait het allemaal om hé?
Zolang het OCMW m’n werkgever is, is er schijnbaar niets aan de hand, m’n loon (?) wordt op tijd gestort en daar houdt het ook mee op. Na zestien maanden zit ik hier nog te werken voor een hongerloontje van amper 1000 € per maand. Ik kan amper overleven, maar ’t zal hen worst wezen want ik ben een werkloze minder in hun statistieken. Als men zo weinig betaald wordt, is er op den duur van motivatie nog weinig sprake.
Als ik hoor en zie wat andere bedienden verdienen, dan lijkt het wel of ik in de middeleeuwen verzeild ben geraakt. Op de werksfeer valt er niks aan te merken, fijne collega’s, er mag nog gelachen worden. Maar die werksfeer maakt me niet gelukkig.
’t Is de job die ik hier doe, het altijd maar inbrengen van die aantal kg’s, dat zo afstompend is. M’n geest is niet gemaakt om afstompend werk te doen, m’n geest is constant in beweging, snakt naar intellectuele gesprekken die niet gaan over kledingbakken of wat de prijs is van een baal. Ik probeer m’n werk goed te doen, maar de uitdaging is weg. Ik voel dat ik aan het wegglijden ben in een zekere onverschilligheid ten overstaan van m’n job. Ik heb geen toekomstperspectief, ik zit gevangen in een job, die ik minder en minder graag doe. Ik wil leren, leren en nog eens leren. M’n schade terug inhalen.
Maar ik doe verder omdat het moet en zo hoort. Misschien moet ik eens een deftig gesprek hebben met degenen die verantwoordelijk geacht worden mij te begeleiden.
Zoals contractueel vastgelegd is door alle partijen. Want zo gaat het ook niet verder.
Maar intussen, bij leven en welzijn, ga ik straks nog wat kilootjes toevoegen , een mens moet toch iets doen in z’n leven hé?
©GoNo
Ik geraak zo stilletjesaan gefrustreerd, ik voel dat er na bijna zeventien maanden WMH, nog weinig overblijft van m’n motivatie, waarmee ik hier gestart ben.
Het was de bedoeling om terug voeling te krijgen met de werkvloer, terug een sociaal leven te leiden. ’t Ene zou wel het andere meebrengen.
Maar na zeventien maanden moet ik tot de conclussie komen dat ik weinig of niets geleerd heb hier. Het weinige dat ik hier geleerd heb, is miljoenen kg inbrengen tot meerdere eer en glorie van de statistieken. Wat kan ik in godsnaam daar mee aanvangen als ik moet gaan solliciteren?
Soms heb ik de neiging om er de brui aan te geven, omdat ik gewoon geen toekomst zie in wat ik hier aan het doen ben. Maar ik moet doorzetten om in orde te geraken met m’n sociale uitkering, in casu: “den dop”. En daar draait het allemaal om hé?
Zolang het OCMW m’n werkgever is, is er schijnbaar niets aan de hand, m’n loon (?) wordt op tijd gestort en daar houdt het ook mee op. Na zestien maanden zit ik hier nog te werken voor een hongerloontje van amper 1000 € per maand. Ik kan amper overleven, maar ’t zal hen worst wezen want ik ben een werkloze minder in hun statistieken. Als men zo weinig betaald wordt, is er op den duur van motivatie nog weinig sprake.
Als ik hoor en zie wat andere bedienden verdienen, dan lijkt het wel of ik in de middeleeuwen verzeild ben geraakt. Op de werksfeer valt er niks aan te merken, fijne collega’s, er mag nog gelachen worden. Maar die werksfeer maakt me niet gelukkig.
’t Is de job die ik hier doe, het altijd maar inbrengen van die aantal kg’s, dat zo afstompend is. M’n geest is niet gemaakt om afstompend werk te doen, m’n geest is constant in beweging, snakt naar intellectuele gesprekken die niet gaan over kledingbakken of wat de prijs is van een baal. Ik probeer m’n werk goed te doen, maar de uitdaging is weg. Ik voel dat ik aan het wegglijden ben in een zekere onverschilligheid ten overstaan van m’n job. Ik heb geen toekomstperspectief, ik zit gevangen in een job, die ik minder en minder graag doe. Ik wil leren, leren en nog eens leren. M’n schade terug inhalen.
Maar ik doe verder omdat het moet en zo hoort. Misschien moet ik eens een deftig gesprek hebben met degenen die verantwoordelijk geacht worden mij te begeleiden.
Zoals contractueel vastgelegd is door alle partijen. Want zo gaat het ook niet verder.
Maar intussen, bij leven en welzijn, ga ik straks nog wat kilootjes toevoegen , een mens moet toch iets doen in z’n leven hé?
©GoNo
gepost door GoNo | 05:09
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage