Hoe triestig glijdt de tijd...........

Kerstverhaal 2.


Ze zijn hem komen halen, 't was op een zaterdag rond een uur of tien. 't Regende pijpenstelen, triestig weer om afscheid te nemen van een dierbare.
'k Zie hem nog voorbij komen, in z'n rolstoel, voortgeduwd door z'n zus, geflankeerd door beide broers. Stapsvoets de lijkwagen volgend, z'n ogen dof, niet begrijpend wat er allemaal gebeurde. Broers en zus, familie en vrienden ,mooi in de pas en in 't zwart. Na de plechtigheid en het neerlaten van de kist in het pas gedolven graf, was er stilte alsof de wereld geen woorden meer had. Hij zat roerloos en scheen niet te beseffen dat z'n mama voorgoed uit z'n leven gestapt was.......
Aan de koffietafel, laaiden de discussies op over het feit wie er nu voor hem ging zorgen. Hoe moest het nu verder met hun broertje ? Zolang mama er was, was er geen enkel probleem en konden ze de schijn ophouden van liefde die ze hun broertje toedroegen. Kon mama verdorie niet sterven na Kerstmis, 't zou een stuk eenvoudiger geweest zijn. Maar nee, overlijden in je slaap aan een hartstilstand, typisch iets voor mama. Niemand stond er bij stil, dat dit wel eens kon zijn van het voortdurend zorgen voor een gehandicapt kind of het zich steeds maar weer afvragen hoe het met hem verder moest als er iets gebeuren zou.
Z'n broers hadden een druk bezet leven, de ene was manager van een reisbureau en de andere was leraar wiskunde in 't Atheneum. Z'n zus was in verwachting van haar derde kindje en werkte deeltijds. Nonkels en tantes hadden al bij voorbaat gezegd dat er op hen niet te rekenen viel, want dan had hun zuster maar abortus moeten plegen, in plaats van een gehandicapt kind op de wereld te zetten.
De erfenis was vlug verdeeld, alles ging naar de kinderen, ook naar hem in z'n rolstoel.
't Is een mooie zaal, prachtig versierd met slingers. Er staat een grote kerstboom met een kerststalletje. De lichtjes in de kerstboom flonkeren, gaan aan en uit en er speelt kerstmuziek. Voor het kerststalletje staat een rolstoel, met een jongen die schijnbaar op iets wacht........
“ Mama, mama, waar ben je?”
Tranen laten een spoor na op z'n ingevallen wangen, tranen die niemand wil zien, tranen die alle doffe ellende van deze wereld samenvatten. Tranen van een eenzame jongen, achtergelaten in een gesticht.........
In z'n hand houdt hij een kaartje vast: “ Prettige Feestdagen” vanwege je broers en zusje.........

©GoNo