Allerheiligen

Allerheiligen.

Eénmaal per jaar gaan we naar het kerkhof met onze duurbetaalde pot .

We staan eventjes ingetogen en met triestige blik voor de grafsteen van een teerbemind familielid. Want dat moet, wat zouden de mensen anders zeggen hé? Overal en altijd rekeningen houden met andere mensen. We lijken wel een kudde schapen, die men voortdurend in een welbepaalde richting duwt. Om waar te eindigen? Hier, op 't kerkhof, zo simpel als wat.
Eénmaal per jaar worden de graven opgekuist, prachtig hé? Overal zie je potten chrysanten, in alle kleuren. De commerce draait goed, moet ik zeggen. De overledenen zijn blij met het respect dat hen betoond wordt. 'k Heb zo m'n twijfels of ze er wel zo mee content zijn.
Ik doe hier regelmatig een wandelingetje, meestal zie ik hier weinig volk. En als er dan al volk is, zijn het ouden van dagen. De jeugd heeft hier schijnbaar niets verloren hé? 't Zou me ook verbazen, als men jong is moet men aan 't leven denken en niet aan de dood, da's voor de oudjes of dichters/schrijvers, zoals ik.......
Wees gerust, ik denk aan de dood. 'k Vraag me af of er inderdaad iets bestaat na m'n dood. Of is het de eeuwige vergetelheid? 't Lijkt me wel een geruststelling indien men kan geloven in het Hiernamaals. Neemt een heel pak zorgen weg, me dunkt.
Ik van mijn kant, vraag me af, wie er denkt aan al die gesneuvelde militairen. Die gevochten hebben voor onze vrijheid, onze normen en waarden. Waar er heden ten dage weinig of niets meer van overblijft. Wie zou er daar, op deze immense militaire kerkhoven, een pot chrysanten zetten ?
't Is maar een vraag hé?

GoNo