Misschien noem ik het varen...

ik tekende vogels
en werd blind

vouwde het water open
alsof ik er bij hoorde

maar werd onzichtbaar
in deze stilte

golven overspoelden, dun
en donker

het voelen
opnieuw onleefbaar
tot aan de hals

ik legde mijn hart
naast voetstappen, op ribben
van het kale zand

hoorde regen praten, nog
smaller dan anders

ik sprak van beminnelijkheid
in reeds gebroken buiken

de sprong vergeten

en liep met mijn te kleine lijf
de doofheid
tegemoet

waar was het dat ik omkeek
wit in de wind

© kerima_ellouise