In Palestina ( echt gebeurd )

“ Ik sta op ontploffen, “zei de zelfmoordterrorist tegen z’n collega, die drukdoende is met rode en blauwe draden. Voorwaar geen gemakkelijke job als men de draad kwijt is.
“ ’t Is allemaal een kwestie van concentratie, “ zegt z’n collega, terwijl hij in gedachten de cursus “Bommenmaken voor gevorderden” probeerde te herinneren.
“ Jij hebt gemakkelijk praten, maar als ik straks niet ontplof ben ik lekker de pineut…”
“ Allah zal je niet in de steek laten in Z’n oneindige Grootheid, m’n broeder.” Is het nu de rode draad eerst koppelen aan de dynamietstaven of is het de blauwe?
“ Zorg dat er genoeg dynamiet in die gordel steekt en vergeet de rode knop niet hé?”
“ Er zal genoeg dynamiet in steken om de helft van ’t stad weg te blazen, m’n broeder, die heidense honden gaan hun pret niet opkunnen.”
“ Zouden we het niet beter eerst eens uittesten?”
“ Ja, dat lijkt me een goed idee, kunnen we de eventuele fouten nog herstellen hé?”

Het zweet loopt in straaltjes langs z’n voorhoofd. Is het de rode of de blauwe eerst? Op goed geluk, al biddende tot Allah, koppelt hij de rode eerst aan de dynamietstaven. Een oorverdovende knal alsof de wereld vergaat.
“ Allah is groot, verdomme toch, ’t was dus eerst de blauwe…” waren z’n voorlaatste woorden. Toen ze beiden onderweg waren naar Allah, vroeg de zelfmoordterrorist wat er misgegaan was.
“ Ik ben al heel m’n leven kleurenblind…” zei z’n vriend.

©GoNo