Facebook-vrienden

“ Liefde is een wispelturig gegeven,” zei Winston Churchill, “ ge kunt niet beminnen en tegelijkertijd oorlogvoeren. “ Met deze woorden stuurde hij z’n soldaten naar de invasie van het Europese vasteland. Vele soldaten stierven met een fotootje van hun geliefde op zak of in hun hand. Degenen die het overleefden mochten van geluk spreken dat hun geliefde op hen wilde wachten. De wereld zou nooit meer zijn wat het geweest was. Iedere oorlog doet een mens veranderen, evengoed in de positieve als in de negatieve zin. Het hangt er vanaf of je bij de winnende of de verliezende partij hoort. De winnende partij kan democratisch zijn of een dictatuur opleggen. Maar een democratie is geen garantie dat men met de wil van het volk rekening houdt. Getuige hiervan het zogenaamde”cordon sanitaire “ die men rond bepaalde partijen legt. Partijen, waarvan hun vertegenwoordigers, democratisch verkozenen zijn. Kan men van liefde voor een partij spreken? Bij gebrek aan beter, misschien wel hé?
Voetbalfans houden ontzettend veel van hun club, soms meer dan van hun eigen vrouw. Als ze naar de winkel moeten, hebben ze geen tijd. Maar als hun club op verplaatsing speelt, hebben ze alle tijd van de wereld om die verplaatsing mee te maken. Geen berg die te hoog of dal die te diep is. Als hun vrouwtje toevallig ook nog supporter is, is dat mooi meegenomen. Da’s pas liefde zeggen ze. Samen van dezelfde club houden. Als ze van een andere club supporter is, gegarandeerd heibel in ’t kiekenkot.
Liefde kan bijvoorbeeld een speciaal soort aantrekking tot een persoon of voorwerp zijn. Het is dan een gevoel of emotie. In de sterkste vorm geeft het mensen de indruk dat ze zonder het object van hun liefde niet meer verder kunnen in het leven, de indruk dat ze psychologisch afhankelijk zijn van de aanwezigheid.
Liefde betekent de diepe genegenheid voor, welgezindheid tot of toewijding voor een ander; soms ook voor een dier, zaak of voorwerp.*

Ik heb een zus, ergens ver weg in Wondelgem, die opnieuw de smaak van de liefde te pakken heeft. Na verscheidene keren van vallen en opstaan, het telkens opnieuw proberen om te geloven in de liefde, moet het toch eens lukken nietwaar? ’t Zal wel moeten of anders is ze gedoemd, om net zoals ik, als een vereenzaamde ziel te wachten op de verlossing die de dood zal zijn. Het leven heeft weinig of geen belang meer als men niet meer iemand graag mag zien hé? Ik heb geen contact meer met m’n familie in Gent, buiten af en toe eens wat gechat op ’t internet met die ene zus. Van de rest weet ik dat ze bestaan, maar hoe ze leven, wat ze doen en wat hun dagelijkse beslommeringen zijn, daar heb ik ’t raden naar. Ik lig er ook niet meer van wakker, ik heb al problemen genoeg om zelf m’n hoofd boven water te kunnen houden. Sedert ik terug op Facebook kom, krijg ik plots de vraag om mij toe te voegen als vriend. Notabene van familieleden waar ik jaren niets van gehoord heb. Het doet altijd genoegen te weten dat ze je vriend willen zijn hé? Maar m’n vrienden kies ik toevallig zelf hé? Waarom zou ik nu ineens wel vriend mogen zijn? Het lijkt wel een aalmoes dat men geeft aan een bedelaar. Of is het van kijk-eens-wie-de-meeste vrienden heeft?
Degenen die nu vriend willen zijn, hebben me niet gesteund toen ik hen het meeste nodig had. Wisten m’n deur niet te vinden, laat staan de weg er naar toe. Er liggen nochtans autostrades genoeg in dit apenland. En antwoorden op een briefje is nu ook weer zo moeilijk niet. Tenminste als men de kunst van het schrijven onder de knie en andere lichaamsdelen heeft. Maar soit, uit het oog is uit het hart, zullen we maar zeggen en schrijven. Dieren kunnen onbaatzuchtige liefde geven, mensen niet…
O ja, ik ben verbitterd, ik spuw m’n gal, maar toch wil ik die zus in de achtertuin van Antwerpen alle geluk van de wereld toewensen. Ge ziet er is dan toch nog iets goeds aan mij of juist niet…

©GoNo

*( zie Wikipedia)