Ze is niet meer...

M'n trouwe kat, Musti, is niet meer. Om 7:35 heeft de dierenarts van Anubis ( de dierenkliniek ) besloten in overleg met mij om haar het verlossende spuitje te geven. Ze was al een paar dagen ernstig ziek. Ze werd opgenomen op de spoedopname, maar 't mocht niet meer baten.
M'n onderbuurvrouw kwam me vertellen dat m'n kat van het dak gevallen was. Ik dacht dit kan niet want ze zat op de zetelleuning, haar plaatsje vanwaar ze mij observeerde. En me met haar deugnietenoogjes aankeek, wachtend op een moment van onoplettendheid, om toe te slaan. Verdomme, al bij al was 't een beest uit de duizend, die perfect bij me paste. Ik kon er uren tegen praten en ze deed alsof ze mij begreep, om daarna parmantig haar staart in de lucht te steken, want na zo'n zware monoloog, moest ze gestreeld worden. Voor wat, hoort wat. Wat ik dan ook deed hé ! Ik las haar gedichten voor van andere dichters en geloof me of niet, ik kon aan haar ogen zien wanneer het goed of slecht was. Mijn gedichten waren goed, gezien ik wel zo slim was om ze voor te lezen met m'n rug naar haar.
En nu is ze van de ene moment op de andere uit m'n leven verdwenen. Men zal misschien zeggen: 't is maar een beest. Inderdaad, dat is wel zo, maar 't is een stukje van m'n leven geweest. Een kat die zat te wachten zoals een hondje op haar baasje. Of die 's morgenvroeg op het plat dak mij nawuifde als ik naar m'n werk vertrok. Haar ziekte en misprong hebben haar de das omgedaan. Eén moment, één tel en haar leven was zo goed als voorbij. Een val van vier verdiepingen met als resultaat een geperforeerde long, twee ribben en een poot gebroken. Doe er de inwendige bloedingen bij en ge begrijpt dat ik geen andere keuze had dan haar te laten inslapen. Ze was stervende m'n kat. Ik heb het recht niet om haar te laten lijden, daarvoor was ze mij te lief. Ik hoop dat ze gelukkig zal zijn waar ze ook naar toe mag gaan. Ik groet je Bolleke, je was een trouwe vriendin en ik zal je missen, ook al zal niemand het zien...

©GoNo