Fernand

Hij zit voor zich uit te staren, zich niet bewust van wat er rondom hem gebeurt. Z'n ogen vertellen niets, zijn leeg. Af en toe komt er een vrijwilliger, die hem mondjesmaat laat drinken. En de kwijl die uit z'n mondhoeken naar beneden sijpelt, met een papieren zakdoekje wegveegt. Hij is niet meer agressief, al een hele tijd niet meer. Volgens de hooggeleerde professoren heeft die lobotomie toch enigszins geholpen. 't Is jaren geleden dat ze nog zo'n experiment uitgevoerd hebben, maar met de kennis die ze nu hebben, zijn ze er van overtuigd dat er terug toekomst inzit. Fernand is hier toch het bewijs van of niet?
De stuiptrekkingen die hij af en toe krijgt zijn perfect onder controle te houden mits de nodige medicatie. Het kwijlen is van voorbijgaande aard, daar zijn ze zeker van. Voorlopig zit hij erbij als een triestige plant die men af en toe water moet geven en aan een baxter met vloeibaar voedsel moet leggen. 't Zal nog een tijd duren voor hij terug zelfstandig kan eten, maar alle begin is moeilijk.
Dat ze hem vastgebonden hebben op z'n stoel met ingebouwde wc-pot, is voor z'n eigen veiligheid.
Soms spuugt hij naar 't verplegend personeel, een gevolg van die lobotomie en 't heeft niets te maken met z'n aangeboren agressie. 't Zal een pak beter worden als ze hem volgende week terug opereren.

Ik moet hier weg, die verdomde witjassen maken me gek. Ik voel geen pijn, ik ben gevoelloos geworden. Ik heb lak aan hun geleerde praatjes, ze moeten met hun poten van m'n lijf blijven. Wat denken ze wel? Dat ik een konijn ben waarop ze naar believen kunnen experimenteren? Klootzakken en dat noemt zich dokter. Kijk, daar heb je die kletskop van een verpleger. Hupsakee, daar gaan we weer. Jongetje, 't water loopt uit m'n oren, zie je dat dan niet. Wat er van boven ingegoten wordt, loopt er vanonder uit. En 't stinkt nog op de koop toe. En straks weer een baxter, dat eindeloos gedruppel komt m'n strot en oren uit. Ik wil hier weg !

“ Kom Fernand, vandaag is het de grote dag hé? Vandaag gaan we van u een nieuwe maken, de wedergeboorte van Fernand Lobotomie, hahaha. Is het van blijdschap dat ge huilt ? Jaja, moest ik in uw plaats zijn, ik zou ook huilen. De beste professoren houden zich met u bezig. Fernand, begrijpt ge wel wat ik zeg? Huil maar jongen, dat lucht een mens op!”

In een donkere kamer ligt Fernand voor zich uit te staren. Hij hoort , voelt en ruikt niets. Volgens de hooggeleerde heren is dit van voorbijgaande aard...

©GoNo