Zomaar een boerderijtje...

't Zou een titel kunnen zijn van een gedicht, een liedje of een verhaaltje. Maar dat boerderijtje bestaat echt. Het bestaat nog steeds, niet zoals ik het gekend heb, maar gerestaureerd en als dorpsgezicht geklasseerd. Daar heb ik mijn erbarmelijke jeugd doorgebracht, verstoken van ouderliefde. Daar zouden normaal de kiemen gelegd zijn voor een jeugd, die later uit zou monden in een bestaan van criminaliteit. Niets is minder waar, er zijn uitzonderingen op de regel. Tja, ik was geen heilige, heiligen bestaan alleen in de hemel. Ik was een doodgewoon jongetje, die aandacht vroeg,die op jonge leeftijd de wereld in vraag stelde. Die steeds op zoek was naar de zin van alles, de oorsprong en hetgeen er hierna kwam. Die gebeden heeft zoals men het mij geleerd had, op mijn blote knieën, met schrik voor het vage-en hellevuur.
Die smeekte opdat God mij zou verlossen van de duivel die mijn vader was. Maar God was er niet, toch niet voor mij. Wat het bewijs was dat ik opgroeide voor galg en rad. Die wonden zijn nooit geheeld, ze stinken nog steeds. Ik probeer er mee te leven, maar herinneringen laten zich zomaar niet aan banden leggen. Men vraagt me soms hoe het komt dat ik zo weinig slaap. Hoe zou ik kunnen slapen na al het onrecht mij aangedaan? Als ik droom, beleef ik mijn kindertijd terug. Een vader die mij probeerde te verkrachten, een zusje die lag te huilen omdat ze verkracht was. En een moeder die de andere kant opkeek. Tot het gerecht in actie schoot, maar toen was het al veel te laat. De wijzers stonden ruimschoots over twaalf.
Zomaar een boerderijtje is zoals je leest niet zomaar een boerderijtje. 't Is een horrorboerderijtje met veel geheimen die een restauratie niet kunnen verdoezelen. Toch niet voor mij. De façade is mooi, maar de inhoud is zo lelijk hé? En terwijl ik deze foto bekijk, waarop mijn dochter prijkt, onwetend van wat er zich afgespeeld heeft achter deze gevel, vraag ik me af....waarom ben ik er terug naar toe gegaan?

©GoNo