Laatste Avondmaal

Laatste Avondmaal

Ze lust hem rauw. Ze heeft er genoeg van, liefde maakt blind, maar door 't leven gaan als blinde is geen optie. Hij is haar geleidehond, die haar meesleurt, willekeurig. Zijn wil is wet, want hij is zo intelligent. Hij ziet haar graag, doodgraag. Ja hoor, hij is een meester die z'n slaafje graag ziet. Hij manipuleert haar, dag en nacht. Ze kan niet meer, is doodop. Ze kijkt naar haar pasgeboren zoontje. Die kleine spruit is zich van geen kwaad bewust. Lijkt hij op de vader, vraagt ze zich af. Jezus Christus, laat het niet waar zijn. Ook dat nog !
Ze lust hem rauw. Staat in de keuken, achter het fornuis. Stoofvlees op grootmoeders wijze, z'n lievelingsgerecht. Met frietjes, niet te hard gebakken, niet te vettig. De tafel is reeds gedekt, vork en mes netjes geschikt. Één centimeter van de tafelrand. Zo hoort het, zegt hij. De etiquette schrijft het voor. En er moet orde zijn in 't leven, geen chaos. Krant netjes opengevouwen op pagina 33. Beursberichten, aandelenkoersen, waar ze geen bal van verstaat. En zoals ieder avond zal hij een monoloog afsteken. Over de wereldeconomie, die naar de verdoemenis gaat omdat men de grenzen openzet voor al die leeg-en klaplopers. Was ze maar in Polen gebleven, maar nu zou het veranderen. Haar koffers stonden klaar, in de kelder, achter een stapel lege kartonnen dozen. Uit het zicht.
Stoofvlees ruikt heerlijk, na drie jaar is ze er in geslaagd om het klaar te maken zoals z'n mama het deed.
Na het eten komt er de obligate seks. Lekker eten windt hem op. Ruwe seks, harde seks. Verscheurende seks. Daar wordt je een vrouw van, zegt hij meesmuilend.
Ze kijkt naar haar zoontje, hij lijkt op z'n vader. Dezelfde cynische mond, dezelfde gelaatstrekken.
Ze neemt het chefmes, begint het zorgvuldig te slijpen. Vlijmscherp. Zoals de wonden haar toegebracht in die drie jaar van samenzijn. Straks dat zoontje van hem z'n papje nog geven. En voor die lieve man van haar z'n stoofvlees, vier stukjes vlees, met een lepel jus.
Hun beider laatste avondmaal...

©GoNo