Witte Duiven

Witte duiven....


Ik sta op een heuvel, in Khan Younis, kijk naar beneden. Zover m'n ogen kunnen reiken, zie ik kapotgeschoten en gebombardeerde huizen. Tussen de ruines spelen kinderen, het leven stopt hier niet. Een Israëlische luitenant met twee zwaarbewapende soldaten, vraagt mij wat ik hier sta te doen. Z'n Engels is perfect. Het mijne wat minder. Ik vraag hem beleefd of ik tien witte duiven mag oplaten, als symbool van vrede. 't Zijn toch geen spionageduiven, vraagt hij met een glimlach. Na een grondige controle stelt hij vast dat het gewone witte duiven zijn. Ik krijg de toelating en mag zelfs een foto nemen.
De luitenant nodigt me vriendelijk uit om mee te eten in z'n bivakplaats, gelegen beneden aan de andere kant van de heuvel. Om 18:00 stipt meld ik me aan. De luitenant komt mij persoonlijk afhalen aan de doorgang tussen de betonnen blokken. Na de gebruikelijke controles en dito plichtplegingen, word ik naar een grote tent gebracht waar een overheerlijke geur van spijzen hangt. Ik krijg duif voorgeschoteld. Als dat geen teken van vrede is, denk ik bij mezelf. Na de maaltijd vraag ik beleefd aan een militair waar ik naar de wc kan gaan. Hij zegt dat hij mee zal gaan, want op dit uur is het niet veilig wegens raketaanvallen van Hamas. Ik denk er het mijne van. Als er een raket valt, zal ik weinig bescherming hebben van één militair hé ?
We naderen de veldkeuken, waar ook het toilet gelegen is. Ik zie een berg witte pluimen naast een emmer water liggen. M'n ogen moeten verbaasd gekeken hebben, want mijne begeleidende soldaat haastte zich om uitleg te geven. Om het kort en niet lang te maken, er waren tien witte duiven neergestreken op het afval naast de keuken en zo'n buitenkansje konden ze niet laten liggen. Gezien ik en nog een paar mensen uitgenodigd waren, dachten ze van ons een plezier te doen met koosjere duiven. Plots kreeg ik de neiging om te kotsen.....

©GoNo