Voorbij.......

Hij zat aan haar bed, roerloos, bang om haar wakker te maken. Ze lag met halfgesloten ogen, haar mond ietsje open. Hij hoorde haar ademhaling, nu eens rustig dan weer feller. Het was een op voorhand verloren strijd. Hij keek naar haar, voelde medelijden in zich opkomen, wilde haar helpen maar kon het niet......
De jaren waren aan hen voorbij gegaan zonder dat ze er erg in hadden. M'n God, dacht hij, waar is de tijd gebleven toen we elkaar graag zagen ? Toen onze kinderen geboren werden ? Waar is die tijd ?
Ze waren al jaren uitéén, hadden elk hun eigen weg afgelegd, met vallen en opstaan. Zagen elkaar af en toe op verjaardagsfeestjes en bij de geboorten van hun kleinkinderen. Maar 't leven neemt soms verrassende wendingen, 't leven is meer dan alleen maar rozengeur en maneschijn. Hoelang waren ze nu al uitéén?
Twintig jaren, twintig lange jaren die hier aan haar ziekbed maar enkele uren leken.
Voor 't eerst in z'n leven bad hij. Een stil, ingetogen gebed op zijn manier. Hij vroeg vergiffenis, smeekte een God die de zijne niet was om beterschap. Verlos haar uit haar lijden, maak haar beter, z'is nog te jong om te sterven. Laat haar haar kleinkinderen zien opgroeien, geef haar het leven.......
De seconden werden minuten, uren. Uitvinding van de mensen, waar men constant rekening moest mee houden. Alles gebonden aan de tijd. Tijd die men altijd tekort kwam, nooit genoeg van had.
Tijd, tijd, tijd........tiktak, tiktak, tiktak.......
Ze deed haar ogen open, zag hem zitten, een flauwe glimlach tekende zich af op haar bleke gezicht. Ze wenkte hem naderbij. Hij boog zich voorover, z'n oor dicht tegen haar mond.......
Ze fluisterde zachtjes :” Hoe laat is het ?”
Waarna ze bijna onhoorbaar, haar laatste adem uitblies.......

©GoNo