Kloosters & Kerken.......

Kloosters & Kerken......

Ze hebben hem begraven, in alle eenvoud, op het kerkhof van de abdij. Hij ligt er naast andere abten. De zerken zijn groen bemost, de namen bijna onleesbaar. De vergankelijkheid van het leven. De enige getuigen van hun kloosterleven, zijn de schilderijen in de koele gangen. De muren hangen vol met voormalige abten, netjes op een rij. Toen werden er nog portretschilderijen gemaakt. Nu zijn het digitale foto's, zelfs de kloosters ontsnappen niet aan de vooruitgang. Ieder klooster, dat zichzelf een beetje respecteert, heeft een website. Vroeger hing er altijd een zweem van geheimzinnigheid rond zo'n klooster. Je vroeg je af, wat er achter die dikke muren en dito deuren gebeurde. Soms hoorde je de paters of nonnen zingen, het gaf het gevoel dat er zich iets goddelijks afspeelde, waar een gewone mens niet bij kon. Ik herinner me nog de nonnen en de pastoor in wat toen nog een dorp was: Zeebrugge.
We woonden toen in een klein huisje, naast een beek waar dikkopjes in zaten. Het huisje bestaat nog steeds en is geklasseerd als dorpsgezicht. Ik ben er jaren nadien nog eens geweest om de sfeer van m'n te korte jeugd op te snuiven. Ik herkende Zeebrugge bijna niet meer, de haven is uitgebreid, er liggen nieuwe asfaltwegen die constant een stroom van vrachtwagens uitspuwen. En toch is het strand met z'n pier en z'n zeedijk er nog. De oude visserij, waar men vroeger garnalen en verse vis kon kopen of zelfs krijgen is nu een toeristische trekpleister. Ik hield van dat visserstaaltje, en ik versta het nog altijd.......
M'n oude school is nu een mastodont geworden, waar men leert rijden met vrachtwagens van de VDAB.
De lagere school, toen nog met een zevende en achtste klas, is er ook nog. Het bruggetje ligt er ietwat verwaarloosd bij en de jeugd doet wat ze in een grootstad ook doen. De stoere uithangen met opgefokte brommers, een sigaret tussen de lippen en een gezicht vol acné. Tijden veranderen bij iedere generatie.
Mensen ook.
De tijd toen we verplicht waren te groeten als meneer pastoor passeerde met in z'n kielzog de immer en allesziende Zr.Gans, is al lang vergeten en voorbij. Zr. Gans, omdat ze waggelde als een gans en even snibbig was. Ze hield er de tucht in, in de lagere meisjesschool.Zou ze nog leven ? Of was ze, heel devoot, ten hemel opgestegen ? De oude paster werd in mijn tijd vervangen door een nieuwe pastoor, een Hollander nog wel.De oude pastoor vergat al eens dat hij de mis moest lezen of een doop moest doen.
Ik heb nog les gekregen van die ouwe rakker, zo weggelopen uit de Heren van Zichem. Het groene cathehismusboekje was de eerste kennismaking met de katholieke kerk. De biechtstoel was de volgende stap. Het angstzweet brak me telkens uit als ik moest gaan biechten. Ik had nogal veel zonden om m'n kerfstok, maar om die nu allemaal aan de neus van diene pastoor te hangen, daar voelde ik weinig voor. Dus verzinde ik de meeste zonden, zoals liegen, vloeken en af en toe eens wat geld uit moeders portemonnee gejat. Meer moest dat niet zijn, vond ik. Zo ook meneer pastoor. Drie Onze-Vaders en drie Weesgegroetjes en de kous was af. Ik heb er m'n Eerste Communie gedaan, in die St-Donatiuskerk. Prachtig, maar het duurde te lang naar m'n goesting, ik zat meer met de cadeautjes in m'n kop, dan dat ik bezig was met het heilige dat er toen gebeurde.Ik stond vlug terug met beide voeten op de grond, toen ik naderhand van m'n vader een pandoering kreeg. Eerste Communie of niet, 't maakte hem bitter weinig uit. Ik was z'n zoon en daarmee deed hij wat hij wilde.En m'n ma keek er naar en ........zweeg.
Toen geloofde ik nog in de barmhartigheid, alles zou wel goed komen want de pastoor had het toch gezegd ? Maar bij de inzegening van ons boerderijtje, stond de nieuwe pastoor geheimzinnig te doen met m'n vader.'s Anderendaags ging de les over het liefhebben ten allen tijde van de ouders, de vreugde die we hen moesten schenken en de dankbaarheid, omdat ze ons het leven hadden geschonken. Waarbij hij me diep in de ogen keek, zodat het schaamrood voor iedereen zichtbaar was en ik nog meer een schuldgevoel kreeg...........
Onderweg naar volwassenheid ben ik m'n geloof kwijt gespeeld, ergens rond m'n achtste levensjaar, denk ik. Ik kon niet meer geloven, na alles wat ze mij aangedaan hadden. Ik had er ook geen moeite mee, om niet meer te geloven. Weg me die ballast die ik al die jaren meegesleurd had. En toch, de twijfel knaagt, omdat ik geen echte houvast meer heb. De normen en waarden zie ik stelselmatig vervagen en zelfs verdwijnen.Ik zoek het spirituele op mijn manier, m'n geloof is een samenraapsel van alle godsdiensten die er zijn..Maar als ik op m'n zwerftochten een kerkje tegenkom, zal ik niet nalaten eventjes binnen te gaan, al was het maar om de sfeer te proeven van iets wat ik vroeger had en nu kwijt ben. Spijtig dat de meeste kerken dicht zijn. En daarmee zijn we terug aan de kloosters, de meesten zijn ook dicht wegens gebrek aan paters en nonnen.......


©GoNo