Saluut en de kost......

Saluut en de kost......

Stanneke had een fiets gekocht. Niet zomaar een fiets, maar een echte koersfiets. Stanneke was zo fier als een gieter en voelde zich de koning te rijk. Z’n vrienden op ’t werk zouden raar opkijken. Gedaan met dat uitlachen omdat hij op een aftandse fiets reed, die twee wereldoorlogen en nog wat natuurrampen overleefd had. Nee, ze zouden hem smeken om er ook eens mee te mogen rijden. ’t Was verdomme een dure fiets, speciaal op maat gemaakt in de ateliers van E.Merckx. Het prijskaartje liet hij er aanhangen, zogezegd uit vergetelheid, maar veeleer om te stoefen hé?
Veertig jaar had hij gewroet om zich zo’n ding te kunnen permiteren en eindelijk was het zover. Stanneke zoefde door de bochten, het leek wel of hij de wereldkampioen was.
’t Was nog donker, toen hij aan de poort van de fabriek aankwam. Maar dat was normaal, want Stanneke was altijd te vroeg, zo had hij de tijd om een koffietje te drinken en een sigaretje te roken bij de portier. Hé, wat deden die mannen van de vakbond hier? Ze gingen toch niet staken ? Hij had een hekel aan stakers en stakingen. ’t Bracht volgens hem niets op en een mens moest werken voor zijne boterham in plaats van te staken.Volgens de portier had de directie een belangrijke mededeling te doen en was de vakbond hier in geval van.....
Toen iedereen verzameld was in de grote refter, kwam de directeur binnen met in z’n kielzog z’n lakeien.
“ Mag ik even uw aandacht vragen?”
Ja, dat mocht hij, maar niemand luisterde omdat de wildste verhalen al de ronde deden.
“ Mag ik even uw aandacht?” bulderde de directeur, die nooit blijk gegeven had van veel geduld te hebben.
“ Zoals u allicht al zal vernomen hebben van uw vakbonden, zijn wij verplicht om een reorganisatie uit te voeren om onze positie op de vrije markt te kunnen handhaven. Iedereen weet dat wij gebukt gaan onder hoge lasten, en wij het hoofd moeten bieden aan de concurrentie uit de lageloonlanden. Daarom zullen er mensen moeten afvloeien, via brugpensioen of andere kanalen.....”
Rumoer, tumult en lawaai. Via brugpensioen? Iedereen die enigszins in aanmerking kwam, begon z’n aantal dienstjaren uit te rekenen.
“ Maar ik heb ook nog een feesteling in ons midden, een man met veertig jaren dienst, een man die z’n ziel en z’n hart in onze firma gestoken heeft. Een man, die ik als voorbeeld wil stellen van hoe een werknemer zou moeten zijn. Mag ik vragen dat Stanny Verhaegen naar voren komt?”
Stanneke verschoot zich een bult en deed aarzelend een pas naar voor.
“ Zo Stanny, ik ben een man van weinig woorden, ik wens u nog veel geluk en bij deze overhandig ik u, in naam van al uw collega’s en de firma, deze prachtige fiets, speciaal gemaakt in de ateliers van E. Merckx. Het is u gegund en ik hoop dat u er nog veel plezier zult aan beleven....een applausje graag voor onze Stanny?”
Satnneke hoorde het in Keulen en omstreken donderen, de emotie was zo groot dat hij niets wist te zeggen buiten een schamele “dank u”.Veertig jaar gespaard om een koersfiets te kunnen kopen en nu kreeg hij er ene voor niks. Komt dat tegen hé?
’s Anderendaags kreeg Stanneke via een deurwaarder z’n ontslagbrief wegens z’n leeftijd om op brugpensioen te gaan.
Alle dagen passeert hij de fabriek, waar hij het grootste gedeelte van z’n leven door gebracht heeft. Hij stopt aan de grote poort op z’n nieuwe fiets en wil een praatje maken met de portier. Maar de portier is er niet meer en is vervangen door zo’n jong gastje.
Zes maanden later is gans de fabriek dicht en wordt de productie voortgezet in een gloednieuwe fabriek in Polen.......

©GoNo