Ze komen en ze gaan.......

Mijmeringen......

M’n grieptoestand evolueert. ‘k Denk dat die virus zich aangepast heeft aan m’n gezelschap. Overdag gaat het nog een beetje, maar ’s morgens en ’s avonds ben ik een wrak. ’s Avonds krijg ik steevast hoofdpijn, een droge keel en de neiging om gans de watervoorraad van Antwerpen op te drinken.
’s Morgens ben ik ook een wrak, om de eenvoudige reden dat ik gebrek aan slaap heb. M’n lichaam recupereert niet meer, ‘k voel me loom en moedeloos, totaal leeggezogen en uitgeperst als een citroentje. Het verschijnsel ouderdom en de bijhorende aftakeling, zal daar niet vreemd aan zijn hé?
‘k Zit te denken aan vroeger. Vroeger, ’t is precies al eeuwen geleden. En toch is het zo kort bij. Ik stond er niet bij stil dat het ooit voorbij zou gaan, dat m’n bourgondisch leventje, z’n sporen zou nalaten. Ik heb geleefd als een TGV en ik werd geleefd in sneltreinvaart. ’t Leven was te kort om lang stil te staan en stilstaan is achteruit gaan. M’n slechte jeugd had ik overboord gegooid, alsof er nooit geen jeugd geweest was. ‘k Deed aan zelfbescherming, de maatschappij met haar dunne laagje vernis, die we beschaving noemen, zou me niet klein krijgen. Ik daagde haar uit, wat de nodige gevolgen had op strafrechterlijk gebied. Ik kreeg als het ware de tijd om tot bezinning te komen. Na m’n lijdensweg in allerlei homes, gestichten en observatiecentra, deed het me allemaal niet veel meer. ‘k Zag het als een voorbijgaande passage in m'n
turbulente leventje. En het ging voorbij, zoals alle dingen voorbij gaan. Zoals de wereld aan ons voorbij gaat, we merken niet eens dat ze draait. We staan er niet meer bij stil, dat wij de natuur nodig hebben, en niet andersom.
Ik zit hier een beetje te mijmeren, zoals de laatste tijd wel meer gebeurt. Mijmeringen over het vergankelijke des levens. Over wat vroeger was, soms over wat de toekomst brengen zal. Een toekomst die er allesbehalve rooskleurig uitziet.
Als ik ’t verleden, ’t heden en m’n toekomst optel, dan is de som van m’n hele leven.......niets. ‘k Heb wat schrijfsels en wat kinderen nagelaten, was dat de zin van m’n bestaan? Was dat de reden dat ze mij op de wereld gezet hebben? Om mij te dumpen? Om mij m’n jeugd, die zorgeloos had moeten zijn, te ontnemen? Was dat de reden? Nee toch, het diende voorzekers een hoger doel, een trapje naar een beter leven hierna, mag ik hopen hé?
Mijmeringen, ze komen en ze gaan.........

©GoNo