Kennismaking met Marijke…..

Kennismaking met Marijke…..

‘k Heb Marijke leren kennen op de rommelmarkt ,op haar school. De opbrengst ging naar een goed doel. Ze mochten kiezen naar welk doel. Marijke koos voor de opgesloten asielkinderen. Ze wist haar klas en lerares zo te overtuigen, dat gans de school zich achter haar schaarde.
Ze kreeg het voor elkaar dankzij haar spontane lach en haar doorzettingsvermogen.
Ze had een standje opgezet met al haar Barbiepoppen, verzameld door de jaren heen.
Iets viel me op in haar standje. Ik zag drie gedichtjes, mooi ingekaderd. Toen ik ze van nabij bekeek, zag ik dat ze over de jaargetijden gingen.
“ Hallo, en al veel verkocht?” probeerde ik een gesprek aan te knopen.
“ ’t Is nog vroeg, meneer, ’t meeste volk moet nog komen……”
“ Zeg, die gedichtjes, heb jij die geschreven?”
“ Baja, ‘k schrijf al gedichtjes van m’n acht jaar !”
“ Ze gaan over de jaargetijden, maar ’t klopt niet hé?”
“ Nee, ’t klopt niet, ‘k weet het, daarom vraag ik maar 5 € voor alle drie, ’t is niet veel en ge helpt er andere kindjes mee……”
“ Akkoord, maar zeg mij eerst waarom de herfst ontbreekt?”
“ Ik had eerst een gedichtje over de herfst, maar ‘k heb het kapot gescheurd!”
‘k Zag op haar kettingske, rond haar hals, dat ze Marijke heette.
“ Mag ik Marijke zeggen ?”
“ Ja, als ge iets koopt en uw naam ook zegt hé?”
“ Okidoki, ik ben GoNo……”
“ Rare naam, sorry, maar ja, ge moogt uwen eigen naam niet kiezen hé?”
“ Waarom hebt ge dat herfstgedichtje kapotgescheurd, Marijke?”
“ ‘k Vond het zo triestig meneer GoNo (twinkellichtjes in haar ogen), ’t ging te veel over het afsterven van mooie dingen!”
“ Maar da’s de cyclus van de natuur, Marijke, na de winter komt toch alles terug in bloei?”
“ Dan is de natuur verkeerd, mooie dingen mogen niet sterven….. en als ge wilt, kan ik dat gedichtje over de herfst opschrijven voor u, maar ‘k heb wel geen kaderke meer.”
“ Nee, laat maar, aan een kaderke geraak ik wel, ik geef je 10 € voor de vier, op voorwaarde dat ge het ontbrekende gedichtje in m’n brievenbus steekt. Deal?”
“ Dan moet ik wel je adres hebben, schrijf het hier maar op…..”
Wat ik ook deed, met in m’n achterhoofd: daar komt toch niets van.
Toen ik aanstalte maakte om verder te kuieren langs de vele kraampjes, zag ik de teleurstelling in haar ogen, alsof ze er mij van verdacht haar niet te geloven.
“ Meneer GoNo, komt ge nog terug?” riep ze me na.
“ Straks, Marijke, straks hé?”
“ Meneer GoNo, zijt ge niks vergeten ?”
“ ‘k Denk het niet of toch, ‘k ben m’n gedichtjes vergeten…..”
“ Meneer GoNo, ‘k denk dat gij ook gedichtjes schrijft hé?”
Twee dagen later zat het ontbrekende gedicht in m’n brievenbus. Met een briefje erbij waarop stond: “ GoNo, leugenaar, ge zijt niet terug gekomen,’k ga een gedichtje over je maken zo triestig dat ge gans de dag gaat blèten….. get. Marijke”. En nu is Marijke er niet meer en haar gedichtjes vind ik ook niet meer……maar ‘k ken ze nog uit m’n hoofd…….

©GoNo