Toekomst in WMH...........
Toekomst in WMH........
We zijn in het jaar 2030.
Ik werk nog altijd bij WMH, maar nu als vrijwilliger sedert ik gepensioneerd ben.
De tijden zijn veranderd, de mensen ook. Alles is hier geautomatiseerd en computergestuurd. De kledij wordt nu opgehaald door volautomatische vrachtwagens, met hetzelfde systeem als de vroegere vuilkarren. Kledingbakken zijn niet langer van metaal, maar van hoogwaardig pvc-materiaal. Het kan tegen een stootje en is minder onderhevig aan roest en slijtage. We hebben nu volwaardige depots met lopende banden, die continue kledij transporteren, triëeren, sorteren en in de juiste balen persen.
We stellen 350 mensen te werk, de weinige vrijwilligers die er nog zijn, zijn als het ware corrifeeën overgenomen uit een vervlogen tijdperk. Daar ben ik ook bij.
Ik heb het stelselmatig zien veranderen, de ene stierf, de andere ging op pensioen.
M'n god, we zijn oud geworden hé?
Waar is de tijd, toen onze receptionist nog gitaar speelde in de kapel? Toen, na 2 jaar, eindelijk de dienst Verzendingen draaide zoals het hoorde? Ons Florette, die zich zo druk maakte, om alles en nog wat. Tot ze een hartaanval kreeg. Wat meteen het einde van haar loopbaan betekende. Pater Krik, geniet van z'n rust in het klooster, waar hij de planten en dieren verzorgd, voor zover z'n rug het toelaat. Brita, die Florette opvolgde en eindelijk na al die jaren vloeiend Frans en Nederlands kende, was de juiste persoon op de juiste plaats. Die van Florette. Ach, 't waren verdomd mooie tijden, toen er een nieuwe wind waaide door WMH. En 't was me een windje, 't had meer weg van een orkaan. Maar 't hielp en na amper een jaar was er een ander WMH geboren. En ik, zult u zich afvragen ?
Ik deed wat ik moest doen en zorgde voor koldergedichten en dito verhalen. Soms waren ze serieus, soms triestig.......Maar ze hadden maar één doel: eventjes nadenken en 't leven opnemen met een lach, werken met een lach is een goeie therapie tegen de stress.
We zijn oud geworden, meneer, 'k zal me moeten haasten om alles op papier te zetten.
Ik weet alleen de titel nog niet van m'n boek of toch.........misschien iets in de aard van:” De lotgevallen van een klein manneke in WMH” of “ Wat gooien ze nu weer binnen bij WMH?” Ach, schrijver, 't is een harde stiel, ge kunt beter bediende worden.
Maar, tussen haakjes, heb ik u al verteld over Zr. Euchariksja? Over Mon den boekhouder? Over John den directeur? Over Mieke, onze routingmanager? Over m'n eigen? Da's, m'n waarde publiek, voor een andere keer, hoop ik toch hé?
©GoNo
Enige gelijkenissen met nog levende personen, berusten zuiver en louter op toeval.
Eventuele klachten gaan, linea recta, de vuilbak in. Dit ter bescherming van de vrije meningsuiting, het auteurschap en aanverwante artikelen........ etc.........
De auteur.
We zijn in het jaar 2030.
Ik werk nog altijd bij WMH, maar nu als vrijwilliger sedert ik gepensioneerd ben.
De tijden zijn veranderd, de mensen ook. Alles is hier geautomatiseerd en computergestuurd. De kledij wordt nu opgehaald door volautomatische vrachtwagens, met hetzelfde systeem als de vroegere vuilkarren. Kledingbakken zijn niet langer van metaal, maar van hoogwaardig pvc-materiaal. Het kan tegen een stootje en is minder onderhevig aan roest en slijtage. We hebben nu volwaardige depots met lopende banden, die continue kledij transporteren, triëeren, sorteren en in de juiste balen persen.
We stellen 350 mensen te werk, de weinige vrijwilligers die er nog zijn, zijn als het ware corrifeeën overgenomen uit een vervlogen tijdperk. Daar ben ik ook bij.
Ik heb het stelselmatig zien veranderen, de ene stierf, de andere ging op pensioen.
M'n god, we zijn oud geworden hé?
Waar is de tijd, toen onze receptionist nog gitaar speelde in de kapel? Toen, na 2 jaar, eindelijk de dienst Verzendingen draaide zoals het hoorde? Ons Florette, die zich zo druk maakte, om alles en nog wat. Tot ze een hartaanval kreeg. Wat meteen het einde van haar loopbaan betekende. Pater Krik, geniet van z'n rust in het klooster, waar hij de planten en dieren verzorgd, voor zover z'n rug het toelaat. Brita, die Florette opvolgde en eindelijk na al die jaren vloeiend Frans en Nederlands kende, was de juiste persoon op de juiste plaats. Die van Florette. Ach, 't waren verdomd mooie tijden, toen er een nieuwe wind waaide door WMH. En 't was me een windje, 't had meer weg van een orkaan. Maar 't hielp en na amper een jaar was er een ander WMH geboren. En ik, zult u zich afvragen ?
Ik deed wat ik moest doen en zorgde voor koldergedichten en dito verhalen. Soms waren ze serieus, soms triestig.......Maar ze hadden maar één doel: eventjes nadenken en 't leven opnemen met een lach, werken met een lach is een goeie therapie tegen de stress.
We zijn oud geworden, meneer, 'k zal me moeten haasten om alles op papier te zetten.
Ik weet alleen de titel nog niet van m'n boek of toch.........misschien iets in de aard van:” De lotgevallen van een klein manneke in WMH” of “ Wat gooien ze nu weer binnen bij WMH?” Ach, schrijver, 't is een harde stiel, ge kunt beter bediende worden.
Maar, tussen haakjes, heb ik u al verteld over Zr. Euchariksja? Over Mon den boekhouder? Over John den directeur? Over Mieke, onze routingmanager? Over m'n eigen? Da's, m'n waarde publiek, voor een andere keer, hoop ik toch hé?
©GoNo
Enige gelijkenissen met nog levende personen, berusten zuiver en louter op toeval.
Eventuele klachten gaan, linea recta, de vuilbak in. Dit ter bescherming van de vrije meningsuiting, het auteurschap en aanverwante artikelen........ etc.........
De auteur.
gepost door GoNo | 22:15
1 reacties:
ik wou toch nog even wat zeggen over dit gedicht: dit is een heel mooi gedicht.
m.v.g. marissa
p.s. bent u al een dichter want het zou een mooi beroep zijn.
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage