Chatten.............

Chatten.

Wat een mens allemaal niet doet om aan een nieuwe relatie te geraken. 't Was jaren geleden dat ik nog gechat had en gisteren is het er toch nog eens van gekomen.
Ik had er zo m'n twijfels over, na eerdere teleurstellende ervaringen. Of ik kwam in chatrooms terecht waar men uitsluitend over seks praatte, of ik kwam bij senioren terecht die uitsluitend overleefden om in zo'n chatroom over hun ziektes en bijbehorende operaties te praten. Geloof me vrij, de meesten in die chatrooms zijn gefrustreerden. Zielig toch, als men z'n toevlucht moet nemen tot een virtuele wereld, waar niets is wat het lijkt.
Maar voor één keer wou ik het nog eens uitproberen, ge weet maar nooit wat er uit kan vloeien hé? 't Viel al bij al mee, gezien de aanwezige personen. 't Moet zijn dat ik te laat kwam, want we waren maar met drie in die o zo grote chatroom. Ge moet met niet veel zijn om wat lol te hebben en gelachen heb ik. Eén van de drie verklaarde dat hij therapeut was, waarbij hij over het hoofd zag, dat ge eerst het woord “therapeut” op de juiste wijze moet schrijven. Waarschijnlijk is hij zelf in therapie, omdat hij van kleinsaf aan, opgescheept zit met het besef dat hij nooit zal leren correct schrijven. 'k Heb op vroegere chatsessies met dokters, apothekers en staatssecretarissen gesproken. Allemaal mensen die zich een titel veroorloofden om dat ene te bereiken waarvoor ze aan het chatten waren nl: seks.
Maar deze keer was het anders. Hoe raar het moge klinken, maar ik voelde mij direkt aangetrokken tot één persoon. Hoe dat kwam? Enkel en alleen door het feit dat ze kon lachen en haar reacties sprankelden van het lik-op-stuk geven. Met als resultaat dat het een onderonsje werd van jewelste, waarbij degenen die feitelijk niets te zeggen hadden, op de kortste keren verdwenen waren. Wij dus lekker met ons tweetjes in die chatroom.
En ik heb er van genoten, zij ook naar het schijnt. De uren leken wel minuten om eens een cliché te gebruiken. We hebben gepraat en gelachen, elkaar een beetje gepest, zelfs een beetje uitgedaagd met dubbelzinnigheden. Ze viel meer en meer in m'n smaak. Was het dit dat ik zocht bij een vrouw? Ja en nee. Maar ze had zoveel kenmerken die ik herkende, dat het te mooi was om waar te zijn. Ik ben realistisch genoeg om te weten dat, als men zich eenzaam voelt, men zich vastklampt aan ieder persoon die zo vriendelijk is om naar je te luisteren. Maar toen ik afscheid van haar nam om 03:00 in de vroege morgen, had ik het gevoel dat ik haar al ruim 20 jaar kende. Raar, maar waar! Het smaakte naar meer, veel meer.......
Nu zit ik hier te denken wat ze aan het doen is, hoe ze haar oudejaarsavond door zal brengen . Zou ze met toeters en met bellen 10 keer rond de tafel lopen en zich om middernacht een Gelukkig Nieuwjaar wensen? Ik zal in ieder geval aan haar denken en voor haar een nieuwjaarswens bedenken. Eéntje waarin ze de hoofdrol speelt, eentje waarin ik een figurantenrolletje mag spelen, als je begrijpt wat bedoel.
Met deze wens ik haar een schitterend 2008 en moge al haar wensen werkelijkheid worden; voor m'n eigen wens ik de vrouw van m'n leven tegen te komen. En moest dat niet lukken, dan kunnen we nog altijd chatten hé?

©GoNo