Open brief.......

Open brief……..


Dit was een personeelsvergadering om vlug te vergeten. Er hing een onweersbui in de lucht en het regende. Gans de week deed het gerucht de ronde dat Denis uit het bestuur gezet was en niet langer directeur van WMH was.
De speculaties konden beginnen, de geruchtenmolen draaide op volle toeren.
Iedereen wist er het fijne van, behalve ik, maar dat zou me worst wezen……
Malcontenten leven er in ieder bedrijf en goed doen voor iedereen is onmogelijk, laat staan het iedereen naar de zin te maken. Het is niet aan mij om een oordeel te vellen over iemand, daar heb ik geen zin en ook geen tijd voor.
Maar het gaat hier wel over een mens, die meer dan 20 jaar ten dienste gestaan heeft van een werk dat hij zelf opgebouwd heeft. Een levenswerk, ten dienste van de armen, de minstbedeelden, de sociaal achteruitgestelden, zij het in het verre Afrika of dichter bij huis…….
Z’n levenswerk is niet af, zal nooit af zijn, zelfs al nemen anderen de fakkel over. Ook al zijn de bedoelingen goed, daar twijfel ik niet aan, het laat een wrange nasmaak achter. ’t Moet een bittere pil zijn om op vijf maanden van uw pensioen, de deur ge-wezen te worden en met stille trom te moeten vertrekken. Kon het op geen andere manier? De omstandigheden zijn zo in geheimzinnigheid gehuld, dat het niet anders kan of het is een voedzame bodem voor allerlei geruchten. Die gaan van corruptie, fraude, malversaties tot het tegen de schenen stampen van sommige ego’s. Alleen moord en brand ontbreken nog.
Laat het zijn wat het is of was, het is niet aan mij om uit te maken of de afzetprocedure correct verlopen is. Ik vermoed van wel, want men moet een ezel zijn om in zo’n gevoelige materie, ook maar de minste fout te maken.
Ik heb de mens Denis leren kennen, een mens die velen geholpen heeft, een mens die oren aan z’n hoofd had en ze niet alleen gebruikte om z’n bril op te zetten. Iemand waar je terecht kon als je problemen had, die een oplossing probeerde te vinden ook al was het soms moeilijk. Iemand, die voor iedereen een vriendelijk en hartelijk woord overhad, die als het moest, ook als baas kon optreden. Die mens heeft bij velen een onuitwisbare stempel achtergelaten, zo ook bij mij……
We hebben hem het applaus gegeven dat hij verdiende als mens. Een staande ovatie, minutenlang, vergezeld van tamtams en gezang. Meer konden we niet doen, als blijk van erkentelijkheid.
Maar de wereld houdt niet op met draaien, het leven gaat immer voort. Stilstaan is achteruitgaan. En zoals Denis het zelf vroeg: “Laat we ons blijven inzetten voor onze medemens, voor WMH en voor degenen die het met zoveel minder moeten doen”.

WMH gaat door met een nieuw bestuur, laat ons hopen dat er een frisse wind door de gebouwen giert, die alle rancunes en vooroordelen wegblaast. Een frisse wind, die nadien plaats maakt voor een zwoele bries, die al die malcontenten terug een glimlach geeft. Want een dag begonnen zonder lach, is GEEN dag……..

©GoNo
Dichter/schrijver
Bediende